Ahmet Eflaki Efendi "rahmetullahi aleyh", 1300 lü yıllarda Anadoluda yaşıyan Evliyadandır.

Konya’da vefat etti.
Kabr-i şerifi de oradadır.

Bu zat, birkaç talebesiyle yolculuğa çıktı bir gün.
Az sonra namaz vakti girdi.

Bir kuyu başında konakladılar.
Ancak su, çok derindeydi.

İp ve kova da yoktu yanlarında.
Şaşırıp kaldılar.

Büyük Veli sessizce dua etti bir kenarda:
- Ya Rabbi! Abdest alacağız. Bize yardım et!

Sonra kalkıp kuyu ağzına geldi.

Ve seslendi aşağıya doğru:
- Ey su! Allah’ın izniyle çık da abdest alalım.

O anda yükseldi su.
Hatta taştı kuyu ağzından.

Talebeler sevinmişti.
Abdest alıp namazlarını kıldılar.

Sonra, “Su nasıl da yükseldi?” diye konuşuyorlardı ki, mübarek zat işitip döndü onlara:
- Bu, hiç mühim değil çocuklar.

Gençler sordu:
- Mühim olan nedir hocam?
- İslamiyet’e uymaktır.

Şöyle devam etti:
- Dinden kıl ucu kadar ayrılan kimsede de böyle haller görülebilir. Ama o “İstidrac”dır ki, Allah’a sığınırız böyle şeyden.

Sonra derin bir nefes aldı:
- Çocuklar, en büyük keramet nedir biliyor musunuz?

- Bilmiyoruz efendim.
- En büyük keramet “istikamet”tir.

Anlamadılar:
- İstikamet nedir hocam?
- İstikamet, İslamiyet yolunda, hiç sapmadan, dosdoğru yürümektir. Farzları yapıp haramlardan kaçmak gibi fazilet yoktur dinimizde. En mühim farz ise “Beş vakit namaz”dır.

Ve ekledi:
- Mesela bir vakit namazım kazaya kalacağına, bin defa ölmeyi tercih ederim.


Günah işlememek için

Bir gün de gencin biri;
- Efendim, günah işlememek için ne yapayım? diye sordu bu zata.

Cevaben;
- Namaza çok ehemmiyet ver, buyurdu.

Delikanlı arzetti:
- Namazımı kılıyorum efendim.

- Buna rağmen mi günahtan kurtulamıyorsun?
- Evet efendim.

Buyurdu ki:
- Evladım, insanı günahlardan uzaklaştırmayan bir namaz, doğru kılınmıyor demektir. Dosdoğru kılmış olsan, günah işleyemezsin.

Hatasını anlamıştı genç.

O günden sonra namazlarını düzgün kıldı.
Ve günahlar “iğrenç” ve “çirkin” gelmeye başladı kendisine.