Dimitrofçalı Muslihuddin Efendi "rahmetullahi aleyh", Rumeli Evliyasının büyüklerindendir.

O devirde bir kişi bilmiyordu bu zatın büyüklüğünü.

Bir gece rüya gördü.
Sevgili Peygamberimiz aleyhisselam o beldeye teşrif etmiş, bu zatın dergahında sohbet etmekteydi.

Bir ara bu kimseye bakarak;
- “Ey filan! Allah adamlarına kötü gözle bakmak felakettir!” buyurdular.

Adam heyecan içinde uyandı.
Manevi bir haz içindeydi.

Sabah olunca, erkenden koştu dergaha.
Gördü ki, büyük zat içerde oturuyor.

Hem de tam Resulullah efendimizin rüyada oturduğu yerde.

O girince buyurdu ki:
- “Ey filan! Allah adamlarına kötü gözle bakmak felakettir!”

Adamcağız bunu işitince sarıldı ellerine.
Hürmetle öptü.
Ve bir daha ayrılmadı sohbetinden.

Allah bir kulu severse…

Bir gün de bu zata;
- Efendim, Allahü teâlânın bir kulunu sevdiğinin alameti var mıdır? diye sordular.

Cevabında;
- Evet vardır, buyurdu.

- O alamet nedir hocam?
- O kimse hep hayırlı işlerle meşgul olur. İnsanlar fayda görürler kendisinden.

Sordular yine.
- Sevmediğinin alameti nedir efendim?
- O da malayani ile vakit geçirir. Yani ne dine, ne de dünyaya faydası olmayan boş işlerle uğraşır, buyurdu.

Ve şöyle özetledi:
- Allahü teâlânın bir kimseyi sevdiğine alamet, o kimsenin “İyi işler” yapması, sevmediğine alamet ise “Kötü işler” yapmasıdır.

Kendinizi kusurlu bilin!

Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, cemaat;
- Efendim, bize bir hadis-i şerif okur musunuz, dediler.

Büyük zat;
- Pekala! buyurdu.

Ve şu hadis-i şerifi okudu:
- “Kendilerini kusurlu bilenlere, helalden kazanıp hayırlı yerlere sarfedenlere, dinini öğrenip öğrendiğiyle amel edenlere, işlerini Allah için yapanlara, kimseye kötülük yapmayanlara ve malının fazlasını dağıtıp, lafının fazlasını saklayanlara müjdeler olsun”.