Ebu Abdullah Rodbari "rahmetullahi aleyh", Evliyanın büyüklerindendir.
Bağdat’ta yaşadı.
Kabr-i şerifi Sur şehrindedir.

Çok cömert bir zattı.
Maddi bir darlığa düşen, ona koşar, ihtiyacı kadar parayı alıp ferahlardı.

Bir gün, aldı oğlunu yanına, dışarı çıktı.
Para kesesi oğlunun elindeydi.

Rastladığı fakirlere şöyle bir bakar, bazısı için;
- “Buna iki dirhem ver!” der,

bazısı için de;
“Üç dirhem ver!” diye emrederdi.
Oğlu da verirdi.

Az sonra bir delikanlıya rastladılar.
Ancak “Zengin” bir görünüşü vardı gencin.

Buna rağmen;
- “Buna yüz dirhem ver!” buyurdu.
Oğlu şaşırdı tabii.

Zira o ana kadar beş dirhemden fazla vermemişlerdi kimseye.
Üstelik fakir de değildi bu genç.
Sağlamdı ve çalışabilirdi de.

Bunu çok merak ettiyse de sormaya utandı babasından.
Ancak babası anlamıştı onun merak ettiğini.

Sevgiyle baktı ona:
- Merak mı ettin oğul?
- Evet baba, mazur gör.

- Dinle oğul, önceki fakirler, kendileri için aldılar o paraları. Onun için onlara ihtiyaçları kadar verdik.

Çocuk sordu hemen:
- O genç ne için aldı babacığım?
- O muhtaç değildi. Bizden aldığını fakirlere dağıtacaktı. Şimdi anladın mı?

- Anladım babacığım.

Helal lokma yiyin!

Bir gün de;
- Hocam, ibadet yapmanın kolay gelmesi için ne yapmalı? diye sordular bu zata.

Cevap olarak;
- Helal lokma yiyenin ibadet yapması kolaylaşır, buyurdu.

Sordular:
- Ya haram yenirse efendim?
- Haram yiyen, harama meyleder. İbadet zor gelir onlara.

Dünyadan sakınınız?

Bir genç de bu zata;
- Efendim, “Dünyadan sakınınız!” diye okuyoruz kitaplarda. Bu ne demektir? diye sordu

Cevabında;
- Burada anlatılmak istenen, bildiğimiz bu dünya değil, buyurdu. Burada sakınmamız gereken “Dünya”dan maksat, Allahü teâlânın beğenmediği şeyler, yani “Haram” ve “Mekruhlar”dır.