Merrakuş şehrinde yetişen büyük Velilerden Ebül Abbas Sebti "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin ziraatle uğraşan bir talebesi vardı.

Ve bir sene, şiddetli bir “kuraklık” oldu o havalide.
Bir damla suya hasret kaldı toprak.

Genç adam bostanını sulayacaktı.
Ama ne mümkün.

O böyle kara kara düşünüyordu ki, hocası onu görüp geldi yanına:
- Hayrola evlat, bostana su mu vereceksin?
- Evet hocam, bostanı sulayacağım, ama su yok malum.

- Ne yapmayı düşünüyorsun?
- Bilemiyorum efendim.

- Üzülme evlat, bulunur bir çaresi. Yerleri gökleri yaratan, sana su vermeye kadirdir elbet. Sen şimdi su yollarını aç ve bekle. Su gelir inşallah.

Genç adam;
- İnşallah efendim! Dedi.

Açtı su yollarını.
Ve beklemeye koyuldu.

O gece sabaha karşı bir şarıltı işitti birden.
Evet, su gelmişti.
Hem de dolu dolu.

Bostanını sulayıp şükretti Allah’a.
Sulama işi bitince kesildi su.

İnsan ne için yaşar?

Bir gün de, bazı gençlerle sohbet ediyordu ki;
- İnsan, bu dünyada ne için yaşar dersiniz? Diye sordu onlara.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

- Müslüman, Allahü teâlânın rızasını kazanmak için yaşar. Bunun için çalışır. Tek gayesi, Rabbinin rızasını ve sevgisini kazanmaktır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ayrıca Müslüman, Peygamber efendimizi “sallallahü aleyhi ve sellem”, anasından, babasından, hatta canından bile daha çok sever. Eshab-ı kiram böyleydi mesela. Canlarından, mallarından, evlat ve iyallerinden daha çok severlerdi Onu.

Şöyle bitirdi:
- Hatta Onun için ölürlerdi. Harplerde seve seve ölüme atılır ve şehit olurlardı Onun uğrunda.