Evliyanın büyüklerinden Ebu Bekir Kettani "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin sevenlerinden biri, kalbini kırmıştı bu zatın. Af da dilemedi üstelik.

Ancak o günden itibaren kaybetti her şeyini.
Edindiği ilim, hikmet, feyz ve bereket, silinip gitti kalbinden.

Aşk ve şevk kalmadı.
Gayesiz, maksatsız, bomboş bir insan olup çıktı.

Ama yine de anlamadı bu hale neden düştüğünü.
Tâ ki bir rüya görene kadar.

O rüyada, bir hazine önünde buldu kendisini.
Her yan altın ve gümüşlerle doluydu.
Üstelik kendisine aitti bütün bunlar.

Ancak baskısız, sikkesiz ve damgasızdı.
“Bu altınlar geçmez. Götürüp damgalattırayım da, geçer akçe olsunlar” diye düşündü.

Bu düşünce ile çıktı hazineden.
O esnada bir “Darphane” gördü ilerde.

Yürüdü oraya doğru.
Fakat o da ne?

Yaklaşınca, Kettani hazretlerinin “Dergah”ı olduğunu gördü o binanın.
Girdiğinde bu zatı gördü içerde.

Elinde mühür, damgasız altınları damgalıyordu mübarek.

Şaşkın ve hayretler içinde uyandı uykudan.
Anlamıştı hatasını.

Koştu hemen huzuruna.
Özür dileyecekti kendisinden.

Ancak o, iltifatla karşıladı kendisini.
- Hoş geldiniz kardeşim, buyurdu.

Adam eziklik içindeydi:
- Hoş bulduk efendim.

- Söyleyin bakalım. Damgasız altın geçer mi piyasada?
- Geçmez efendim.

- İsterse bir hazine dolusu olsun, bir işe yararlar mı?
- Yaramazlar efendim.

- Geçer akçe olması için ne yapmak lazım?
- Yetkili bir mercinin damgalaması lazım hocam.

Adamcağız, “Allah dostları”nı üzerek bir yere varılamayacağını çok iyi anlamıştı.

Ellerine yapışıp özür diledi.
Ve o anda kavuştu kaybettiği derecelere.

Komşusu aç iken…

Bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, İslam’da, “Ben” yoktur, buyurdu.

Sordular:
- Ya ne vardır efendim?

- Önce “Sen” vardır.
- Sonra efendim?

- Sonra yine “Sen” vardır. Yani kendimizi değil, hep karşımızdakini düşüneceğiz. Sevgili Peygamberimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”; “Komşusu aç iken tok yatan, bizden değildir” buyuruyor.