Edremit’te yetişen Velilerden Somuncu Dede "rahmetullahi aleyh", bir gün bir talebesini alıp, dergahın yanındaki fidanlığa gitti.

Birlikte fidanları buduyorlardı ki, bir ara talebesine dönüp;
- Bak evladım, buyurdu. Şu yan sürgünleri görüyor musun?
- Görüyorum hocam.

- İşte bunları budamak lazım. Bunlar budanırsa, fidanlar daha çabuk büyür ve daha çok meyve verirler, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Bir Müslüman da, nefsinin günah olan arzularını keserse, imanı daha bir nurlanır, kuvvetlenir ve parlak olur.

Sonra, yeşillik bir yeri gösterdi o talebeye:
- Şurayı görüyor musun oğlum?
- Görüyorum hocam.
- Ben ölürsem, beni oraya defnedersiniz, buyurdu.

Delikanlı üzülmüştü:
- Aman efendim. Allah uzun ömürler versin size. İnşallah biz görmeyiz o günleri.

Büyük Veli, mahzun bir eda ile;
- Görürsünüz, görürsünüz, buyurdu. Hem de pek yakında!

Ve o gece hastalandı.
Ve kavuştu rahmet-i rahmana.

Talebeler gözyaşları içinde namazını kıldılar.
Ve defnettiler o gösterdiği yere.

Yüzünüzü ahirete çevirin!

Bir gün de bu zata;
- Hocam, huzurlu olmamız için bize ne tavsiye edersiniz? diye sordular.

Cevaben;
- Yüzünüzü ahirete çevirin, buyurdu. Yani ahireti dert edin kendinize. “Ahiret derdi” olanın, “dünya derdi” olmaz. İnsanlar Cehennem derdini bilselerdi, dünyada dert diye bir şey tanımazlardı.

Sordular:
- Ya dünyayı dert edersek efendim?
- O zaman hiç huzur bulamazsınız. İşleriniz karışık, üzüntünüz çok olur.

Önce dininizi öğrenin!

Bir gün de, birkaç genç bu zata gelip nasihat istediler.

Onlara;
- Önce dininizi öğrenin, buyurdu.

Sordular:
- Nereden öğrenelim efendim?
- Yalnızca “Ehl-i sünnet alimleri”nin kitaplarından. Çünkü bu alimler nakli esas alırlar.

Ve ekledi:
- Kendi kafasından yazıp söyleyenleri dinlemeyin sakın.