Anadoluda yetişen Velilerden Taşkesenli İbrahim Efendi’nin "rahmetullahi aleyh" vefatından sonra o havalide harp çıkmış, sevdiği gençlerden biri ağır şekilde yaralanmıştı.

Harpten sonra evine getirdiler delikanlıyı.
Ancak yaraları ağır ve şiddetli ağrı yapıyordu.
Ağrı ve acıdan uyuyamadı o gece.

Çaresizlik içinde;
- Ya Rabbi! Sevdiğin kullar hürmetine bana şifa ver! diye yalvardı.

Ellerini yüzüne sürerken bu zatı gördü başı ucunda.
Sevindi tabii.
Ağlamaya başladı sevincinden.

Büyük Veli, şefkatli bir sesle;
- Üzülme! Cenâb-ı Hak sana şifa verecek, buyurdu.

Sonra elleriyle yaralarını meshedip;
- Ya Rabbi! buna şifa ver, diye dua etti.
Ve kayboldu gözden.

Genç adamın yaraları o anda iyileşmiş, turp gibi olmuştu.
Sevincinden fırladı ayağa.
Ve Allah’a şükretti.

Bir “Fatiha” okuyup gönderdi bu büyük Velinin ruhuna.
Ve tekrar uyudu.

Bu defa rüyasına girdi mübarek zat.
Yaklaşıp şefkat yüklü bir sesle sordu:

- Nasılsın evladım?
- Elhamdülillah efendim, çok iyiyim.

- Yaraların nasıl oldu?
- Sayenizde tamamen iyileşti efendim.

- Benimle alakası yok evladım.
- Ama hocam, o rüya...

Sözünü yarıda kesti gencin:
- Uzatma evlat. Sen Allah’tan şifa istedin, O da verdi. Hepsi bu kadar. O, kendisine açılan eli boş çevirmez, buyurdu.

Ve yine kayboldu gözden.

Allah’ın rahmeti boldur

Bir gün de;
- En büyük felaket nedir? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- “Küfür”dür, buyurdu.

Sordular yine:
- Peki en büyük nimet nedir efendim?
- “Doğru iman” etmektir.

- Yani ehl-i sünnet üzere mi efendim?
- Evet. İman o kadar kıymetlidir ki, Allahü teâlâ bunun mükafatını dünyada vermiyor.

- Neden efendim?
- Çünkü dünya buna müsait değildir. Cenâb-ı Hak, iman etmenin mükafatını Cennette verecek. Çünkü sonsuzdur orası, elden çıkmaz. Eğer dünyada verseydi, biter, yok olurdu.