Irak’ta yetişen büyük Velilerden Mahmud Sufi hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün kendi talebelerine;
- Gurur ve kibir çok tehlikelidir, buyurdu. Bundan çok sakının!

Sonra şunu anlattı onlara:
Velilerden biri, bir gün birkaç talebesini alıp gezintiye çıkmıştı.

Mola yerinde, bir köpek gelip onlara iyice yaklaştı.
Mübarek zat, kendisine sürünmesin diye kenara çekildi biraz.

Lakin hayvan, aksine daha da yanaştı ve durup uzun uzun baktı bu Veliye.
Sanki bir şeyler söylüyordu.
Üç beş sefer havlayıp, çekip gitti.

Bundan sonra büyük veli başladı ağlamaya.

Kendi kendine:
“Ey nefsim!” dedi. “Bak, bir köpeğe bile yol arkadaşı olmaya layık değilsin. Öyleyse haddini bil de kibirlenme sakın!”

Talebeler şaşırmıştı.

Hocalarına sordular:
- Efendim neler oluyor, bir şey anlamadık?

Büyük Veli;
- Bu köpek, bana neler dedi biliyor musunuz? diye sordu.
- Bilmiyoruz efendim dediler.

Buyurdu ki:
- O bana, “Ey filan! Sen benden sakınıyorsun ama, benden sana bulaşacak olan kir, yıkamakla temiz olur. Ama senin nefsinde öyle bir kir var ki, o pisliği, yedi deryada yıkasalar temiz olmaz” dedi.

Bunun üzerine;
- Bendeki o kir nedir? dedim .
- Gurur ve kibirdir, dedi.

- Doğru söylüyorsun, dedim. Senin dışın pis, benimse içim. Gel beraber olalım da, belki faydamız olur birbirimize.

Ama o, reddetti teklifimi.
- Hayır, ben seninle beraber olamam! dedi.
- Neden? dedim.

- Çünkü benim yiyecek bir kemiğim bile yok. Ama senin, ambar dolusu buğdayın var.

Bunu söyleyip, çekip gitti.
Bunun üzerine nefsimi azarladım, ağlamaya başladım.

Öfke, aklı örter

Bir gün de “Öfke”den sordular bu zata.
- Öfke, insanın aklını örter, buyurdu. Şeytan, öfkelenen kimseyi avcuna alır ve istediği yere sürükler. Hatta öfkelenmek, insanın dinini imanını bile götürebilir mâzallah.

Sordular:
- Öfkeye sebep nedir efendim?

Buyurdu ki:
- Bütün kötülükler “öfke”den doğar, öfke ise “kibir”den.