Hindistanda yetişen büyük alim ve Velilerden Muhammed Hacı Efdal hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün sevdiklerine;
- Kardeşlerim, dinimiz nakil dinidir, akıl dini değil, buyurdu. Yani İslamiyet bize nasıl geldiyse öyle yapacağız. Aklımıza göre yaparsak, yanlış olur.

Ve şöyle izah etti:
- Mesela insan, bir gemiye binmeden evvel karar vermekte serbesttir. Yani istediği gemiye binebilir, öyle değil mi?

- Gayet tabii efendim, dediler.

- Ama bindikten sonra serbest değildir artık. Madem ki o gemiye bindi, öyleyse o geminin kaptanına uymaya mecbur, hatta mahkumdur. Neden? Çünkü onun gemisindedir. Kendi hür iradesiyle karar verip binmiştir bu gemiye.

Sordular:
- Biz hangi gemideyiz efendim?

- Elhamdülillah İmam-ı a’zam hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” gemisindeyiz. “Ehl-i sünnet gemisi” yani.

- Kaptanımız kim hocam?

- Tabii ki “İmam-ı a’zam” hazretleri. Ona tâbiyiz, aklımıza değil. Din konusunda kendi aklına, kendi görüşüne uyan, mâzallah imanını kaybeder. Tövbe etmezse Cehennemde sonsuz yanar.

Hırs, bazen iyidir

Bir gün de sevdiklerine;
- Kardeşlerim, doğru yolda yürümek hususunda sebat edin! buyurdu.

Ve ekledi:
- Hırs, dünya işlerinde caiz değilse de, hayırlı işlerde hırslı olmak iyidir.

Ve şunu anlattı onlara:
Ben gençliğimde ilimle uğraşıyordum ki, bir gün, kumar oynayan iki kişiye rastladım.
Ama öyle hırslı idiler ki, beni fark etmediler bile.

Oturup ibretle onları seyrettim.
Birisi, devamlı kaybettiği halde yine de çekilmiyordu oyundan.
Elinde avcunda ne varsa hepsini kaybetti.

Buna rağmen;
“Bak arkadaş!” dedi öbürüne, “Oyuna devam edeceğiz. Bırakacağımı zannetme. Başımı veririm, oyundan vazgeçmem!”

O kumarbazın bu hırsı ibret oldu bana.
Hak yoldaki gayretim kat kat arttı.