İstanbul’da yaşayan büyük Veli Muhammed Kumul Efendi “rahmetullahi aleyh”, bir gün talebelerine;
- Evlatlarım, bir mümin, kötü huylardan sıyrılıp, iyi huylarla bezenirse, halinde önemli değişiklikler olur, buyurdu. Mesela kimsenin ayıp ve kusurunu görmez olur.

Ve ekledi:
- Aksine hep iyi taraflarını görür. Onlara karşı kalbinde bulunan haset ve kıskançlık gibi duygular, şefkat ve merhamete dönüşür. Kin ve düşmanlık yerine, nasihat etmek ve iyilik yapmak duyguları hasıl olur.

Hayat, hayaldir

Bir gün de sohbetinde;
- Bu hayat hayaldir, buyurdu. Dün geçti. Yarın belli değil. Öyleyse bugünün kıymetini bilelim.

Ve ekledi:
- Aksi halde “Sonra yaparım diyen, helak oldu” hadis-i şerifine dahil oluruz.

- Bize tavsiyeniz nedir efendim? dediler.

- Kendiniz hakkında; “İnşallah falancaya rastlamam” veya “Filancaya işim düşmektense kalsın” dedirtmeyin. Böyle olan kimse, mahvolmuştur.

Ve ilave etti:
- Bir kimse, herhangi bir ahbabının, bir arkadaşının yanına herhangi bir iş için rahat gidemiyorsa, o arkadaşın sonundan korkulur.

Vermeye alışın!

Bir gün de;
- Kardeşlerim, kendinizi almaya değil, vermeye alıştırın! buyurdu. Veren el, alan elden hayırlıdır.

Sordular:
- Verecek bir şeyimiz yoksa efendim?

- Hiç olmazsa tebessüm edin. Güler yüz göstererek ferahlatın insanları.

- Bu da sevap mıdır? dediler.

- Elbette. İnsanlara güler yüz göstermek, “sadaka”dır. Dünyada vermeye alışan, ruhunu da kolay verir. Ölürken hiç acı duymaz.