Ebül Hüseyin Nuri hazretleri “rahmetullahi aleyh”,
Bağdat’ta yaşıyordu.
Rabbini arayanlar, hep ona koşuyordu.

İsfehan’da bir genç de işitti bu zatı.
Hallerini öğrenip, bin canla aşık oldu.

Ve koştu babasına.
- Ben Bağdat’a gideceğim babacığım.
- Bu da nereden çıktı oğlum?

- Orada bir büyük zat varmış. Onu göreceğim.
- Hayır gidemezsin!

- Ne olur baba.
- Hayır dedim.

Adam, İsfehan’ın en zenginiydi.
Baktı ki zorla olmayacak, metodu değiştirdi.

Dünyalık serdi önüne.
- Gitmezsen, sana bir köşk alırım.
- İstemem.

- İçini eşya ile donatırım.
- Mühim değil.

- Hizmetçilerin olsun.
- Hiçbiri gözümde yok.

Adam çaresizdi.
- Pekala, nereye istersen git! dedi.

Genç sevindi.
Aynı gün çıktı yola.

İçindeki aşk ile dere tepe koşuyordu.

O gele dursun, Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, dergahında sohbet ediyordu ki, bir ara sohbeti kesip;
- İsfehan’dan bize bir gelen var, buyurdu.

- Kim geliyor efendim? dediler.

- Genç bir aşık. Onun aşkı ibrettir hepimize. Kalkın, geleceği yolları süpürün, temizleyin ki incinmesin ayakları.

Kalktılar, süpürdüler yolları.
Az sonra genç geldi.

Aşık, maşukuna kavuşmuştu.
Sordu mübarek zat:

- Nereden geliyorsun oğlum?
- İsfehan’dan efendim.

- Ne zamandır yollardasın?
- Üç gün, üç gecedir.

- Peki, baban, gelmemen için sana köşk alsaydı, yine gelir miydin?

Çocuk şaşırdı:
- Teklif etti efendim, ama ben istemedim.

- İçini eşya ile donatsaydı?
- Söz verdi, kabul etmedim efendim.

- Hizmetçilerin olsun, deseydi?
- Dedi, ama aldırmadım efendim.

Ve genç, başladı ağlamaya.
Sevgisi kat kat artmıştı bu büyük Veliye.

Sarıldı ellerine.
- Köşkü de, eşyası da, hizmetçisi de onun olsun efendim. Ben size geldim. Sizdedir benim ebedi saadetim, dedi.