Sultan Baba "rahmetullahi aleyh", Gölcük’te yatan bir Allah dostu.

Sevenlerinden biri gemiyle seyahata çıktı bir gün.
Bir gece fırtınaya tutuldular.

"Sıra dağlar" misali ard arda gelen dalgalar, hurdaya çevirdi gemiyi.
Yolcular denize dökülmek üzereydi ki, bu kişi ellerini açıp;

- Ya Rabbi, Sultan Baba’nın hatırı için beni kurtar! diye yalvardı.

O anda bir el kavradı belinden.
Ve sağ salim bıraktı sahile.

Adam sağa sola baktı, kimseyi göremedi.
İzmit’e döndüğünde, doğruca geldi Sultan Baba’nın huzuruna.

Mübarek zat ona sevgiyle bakıp;
- Geçmiş olsun kardeşim, buyurdu. Allah dostlarının hürmetine cenâb-ı Hak kurtardı seni o tehlikeden.

Adam;
- Beni siz kurtardınız efendim, dedi.

- Her iyilik ve yardım, yalnız Allahü teâlâdandır kardeşim. Allahü teâlâ ihsanını kullarının eliyle yapar. Çünkü âdet-i ilahisi böyledir, buyurdu.

Bütün müminler evliyadır

Bir gün de cemaatine;
- Kardeşlerim, bütün müminler evliyadır, buyurdu.
Şaşırdılar.

Ve izah etti:
- Evliya demek, Allahü teâlânın sevdiği kul demektir. Allahü teâlâ, bütün müminleri sever. Onun için her mümin evliyadır.

Ve ilave etti:
- Her mümini sevmeye mecbur ve mahkumuz. Çünkü Allahü teâlâ; "Mümin kulumu sevmeyen, bana harb ilan etmiş olur" buyuruyor. "Hubbu fillah" ve "Buğdu fillah" önemlidir bunun için.

Sordular:
- Bu ikisi ne manaya geliyor hocam?

- Müminleri, mümin olduğu için sevmek, kâfirleri, küfründen dolayı sevmemektir ki, bu, imanın şartıdır ayrıca, buyurdu.