En büyük âlim ve evliyalardan Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretlerinin “kuddise sirruh“ çok sevdiği bir talebesi vardı.
Yusuf Ziya Bey “rahmetullahi aleyh”.

Çok istifade etmişti bu Veliden.
Onu çok sever, üzülmesine dayanamazdı.
Hocası da bunu bilir, üzüleceği şeyleri ona duyurmazdı.

Ona, “Ziya Ağa” derdi.

Üzüldüğü bir şey olursa;
- Bunu Ziya Ağa’ya duyurmayın, diye tembih ederdi.

Çünkü bu, Ziya beyin değildi elinde.
Hocası üzülseydi, üzülürdü kendi de.
Ona göre, hocası her şeyden mühimdi.

Tek gayesi, onu sevindirmekti.
Maddi durumu da müsait olup, çok ihsanlarda bulunurdu.
Ve “Ahiret sermayesi” bilirdi bunu.

Abdülhakim Efendi, onun ihsanlarına öyle çok memnun olurdu ki, zaman zaman;
- Ya Rabbi! Hazinende ne varsa, hepsini Ziya kuluna ver! diye dua ederdi.

Büyüklere yapılanlar boşa gider mi?
Tasavvufta yüksek derecelere kavuştu.
“Halk” içinde “Hak” ile olurdu.

Velhasıl Abdülhakim Efendi hazretleri, onu çok seviyor, Ona, başkalarından daha fazla ilgi gösteriyordu.

Şöyle ki;
Mesela sohbetlerinde, bir arabi kitaptan birine okutur, kendi izahını yapardı.
Kitabı, "Ziya Bey"e okuturdu ekseri.

Diğer talebeler, bunu merak ederdi.

Bir gün, birinin kalbinden;
“Niçin hep ona okutuyor? Halbuki arabisi yoktur. Ben ise medresede okudum. Arabiyi çok iyi bilirim” diye geçti.

O gece Abdülhakim Efendi’yi gördü rüyasında.
Baktı, "Ziya Bey" de var yanında.

Üstelik bir “alim sarığı” vardı başında.
Çok samimi şekilde sohbet ediyorlardı.
Çekindi, gidemedi yanlarına.

Abdülhakim Efendi, ona bakıp;
- Bu fikirleri bırak! buyurdu. Zira biz, boşa emek vermeyiz.

Uyanıp, pişman oldu öyle düşündüğüne.

Bir defa da "Ziya Bey", bu Veliyi rüyada gördü.

Ve mübarek elinin ayasını öptü.
Sabah huzuruna girip de elini öpmek için eğildiğinde, elinin ayasını uzattı büyük Veli.

Buyurdu ki:
- Öp gece öptüğün gibi!