Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh“, büyük alim ve Veli idi.
Kadıköy müftüsü iken bendeniz (Abdüllatif Uyan) müftülük katibi olarak çalışıyordum yanında.

O zaman yirmi yaşlarındaydım.
Ve üniversitede okuyordum.

Bir gün müftülüğe bir zat geldi.
50’li yaşlarda, gayet vakur ve heybetli bir kişiydi.
Seyyidlere benzettim.

Sonradan öğrendim ki gerçekten seyyidmiş.
Hatta Abdülhakim Efendi hazretlerinin yeğeni, senatör “Faruk Işık” beymiş.

Ahmet Mekki Efendi’ye çok saygılı davranması dikkatimi çekti.
Bir miktar sohbet ettiler.

Sonra asıl geliş sebebini arzetti:
- Efendim, dini konularda bir kitap hazırladım. Şu anda baskıya hazır vaziyette. Matbaaya vermeden önce zat-ı alinizin tasvibini ve duanızı almak istemiştim.

Ben, işimi bırakıp dikkat kesildim.
Ne cevap verecekti acaba?

Buyurdu ki:
- Lüzum yok, bastırma onu!

Ve ekledi:
- “Tam İlmihal Seadet-i Ebediyye” kitabı varken başka kitaba lüzum yok. Çünkü ben o kitabı inceledim. Her şey var onun içinde. Yırt at o yazdıklarını!

Faruk Işık bey, edeble;
- Peki efendim, dedi. Nasıl emrederseniz.

O günü hiç unutamıyorum.

Rızka mani olanın…

Müftülük, büyükçe bir odadan ibaretti.
Bir köşesi bölünmüş, hademe için ayrılmıştı.

Hademe, yaşlıca, oldukça kilolu, çirkin, üstelik de pasaklı bir kadındı.

Üstü başı, elbisesi kir içindeydi.
Din ile ilgisi ise hiç yoktu.

Vazifesi, odayı temizlemek ve çay yapmaktı.
Ama Mekki Efendi hazretleri onun yaptığı çayı içmediği için çay da yapmaz oldu sonraları.

Mübarek zat çay içmek istediğinde veya misafir geldiğinde bana bakardı hemen.

Anlar, ok gibi fırlardım.
İki sokak ilerimizde bir kahvehane vardı.

Koşarak gider, uçarak getirirdim çayları.
Ne güzel günlerdi ya Rabbi!

Bazı sevdikleri;
- Efendim, bu kadını çıkarsanız da, şöyle Müslüman, eli yüzü temiz genç bir erkek hademe alsanız olmaz mı? derlerdi.

Cevabında;
- Hayır, bunu yapamam, buyururdu. Rızka mani olanın rızkını Allah keser.
Ve dokunmadı kadına.