Seyyid Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh“, 60lı yıllarda İstanbul’da Kadıköy müftüsü idi.
Bu satırları yazan (Abdüllatif Uyan) müftülük katibi olarak yanında iki sene kadar çalışmakla şereflendim.

Maddi durumu iyi değildi mübarek zatın.
Bir maaşla geçinirdi.

Bununla beraber çok da sadaka verirdi.
Bu, dikkatimi çekerdi benim.

Kadıköy iskelesinden müftülüğe, müftülükten iskeleye gidip gelirken, yol üstünde aralıklarla oturmuş dilenciler vardı o zamanlar.

Mekki Efendi, bunlara mutlaka bir şeyler verip sevindirirdi.
Ben ise içimden;
“Bu dilencilere vermese olmaz mı sanki?" diye düşünürdüm.

Bir gün yine öyle düşünüyordum ki, bana baktı ve;
"Essadakatü tedfe’ül belâ ve tezîd-ül ömür" diye bir şey okudu.

Anlamadım tabii.

O zaman yirmi yaşındaydım.
Üstelik Arapça bir ibareydi bu.

Sordum:
- Bu okuduğunuz nedir efendim?
- Hadis-i şeriftir.

- Ne manaya geliyor acaba?
- Sadaka, gelecek belaları önler ve ömrü uzatır, demektir. Efendimiz aleyhisselam öyle buyuruyor.

Öyle düşündüğüme pişman olmuştum.
Tövbe ettim hemen.

Fetva defterini getir!

Ahmet Mekki Efendi hazretlerine dini bir sual sorulduğunda, bazen hemen cevap verir, bazen de;
- Kitaplara bir bakayım. Sen şu gün gel, cevabını al! derdi.

Bir gün, yine sual soran birine böyle demişti.

Adam gittikten sonra bazı kitapları açtı, araştırdı, sonunda bana;
- Fetva defterini getir, buyurdu.

Götürdüm.
Dar, fakat bayağı uzunca bir defterdi.
Soldan sağa doğru, sual soranın ismi, adresi, sual, cevap ve cevabın nereden alındığı gibi birçok bölümleri vardı.

O söyledi, ben yazdım.
Özellikle cevabın hangi kitabın, hangi sayfasından alındığı ilgimi çekmişti.

Ve çok duygulanmıştım.
Ama Ahmet Mekki Efendi vefat etti.
O defterin de işi bitti.

Çünkü yeni gelenler, hiç kitaba bakmaz,
kafadan cevap verirlerdi.