Emir Sultan hazretlerinin “rahmetullahi aleyh“ Yahya adında bir talebesi, yaşadığı bir hadiseyi şöyle anlatıyor:

Küffâr ile cenk yapılacaktı.
Bu cenge katılmak istediğimi arzettim hocama.

Cevaben;-
- “Olur, ama başka harbe girme!” buyurdu.
Ve kazanmamız için de hayır dua etti.

Ellerini öpüp veda ettim.
Savaşa katılıp, küffâra galip geldik.
Çok da ganimet aldık.

Bir zaman sonra bazı arkadaşlarım bana geldiler.
- Yine cenk var. Gel, ona da katılalım.

- Olmaz, dedim.
- Neden? Hem ganimet de alırız. Malımız çoğalır.

- Hayır, olmaz.
- Neden ama?

- Hocamın izni yok.
- Canım ne var bunda. Eğlenmeye gitmiyoruz ya. Kâfirlerle savaşa gidiyoruz.

Onların ısrarıyla kabul ettim.
Hazırlanıp yola koyulduk.
Ama mağlub olduk.

Kimimiz şehid oldu, kimimiz esir.
Ben esir olmuş, bir zindana konulmuştum.

Orada hocamı düşünüp;
“Ya Rabbi! Emir Sultan hürmetine beni buradan kurtar! diye dua ettim.

Ertesi gün, nöbetçilerden biri sessizce yanıma gelip;
- Ben Müslüman oldum, diye fısıldadı.

Sordum:
- Nasıl oldu?
- Rüyada, Emir Sultanı gördüm. Onun bereketiyle kalbim değişti, Müslüman oldum.

Sevindim tabii.
Sonra elbisesini çıkarıp bana giydirdi ve;
- Haydi dışarı çık, dedi. Gez dolaş. Seni bizden bilsinler.

Korktuğumu söyleyip;
- Ya bir zarar verirlerse? dedim.

- Vermezler, dedi. Ben; “Bu esir bizim dinimize girmiştir. Ona zarar vermeyin”, derim.
- Pekala, deyip çıktım.

Dışarıda serbestçe dolaşıyordum artık.

Ve bir gün odamda oturuyordum ki, bazı gürültüler işittim birden.
Sanki bir alay asker, bana yaklaşıyordu.
Sanki ruh aleminden, yardım erişiyordu.

O sırada, biri tuttu kolumdan.
“Kimdir bu?” derken, baktım ki Bursa’dayım.

Günlerden Cuma idi.
Müslümanlar camiye gidiyorlardı.

Ben, derhal hocam Emir Sultan’a koşup, eşiğine yüz sürdüm.
Ve bir daha ayrılmadım o kapıdan.