Konya’nın Seydişehir ilçesinde yetişen Velilerden Seyyid Harun-u Veli hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir gün Peygamber efendimiz aleyhisselamdan bahsederken şunları anlattı sevdiklerine:

Bir gün Eshabtan Ebu Zer-i Gıfari hazretlerine “radıyallahü anh” bakarak;
- Bu, yalnız yaşar, yalnız ölür, buyurdular.

Hakikaten bu sahabi ömrünün sonlarında yalnız yaşamış, yalnız olarak da ölmüştü. Bir tek hanımı bulunmuştu yanında.

En cömert olanınız

Bir gün de hanımları hakkında;
- En cömert olanınız bana önce kavuşur, buyurdular.

Vefatlarından sonra, zevcelerinden ilk vefat eden hazret-i Zeyneb “radıyallahü anha” oldu.

- Hikmeti ne? dediler.

Buyurdu ki:
- Çünkü o, hepsinden ileriydi cömertlikte.

Bir gün de Sahabeden Zeyd bin Sühan hazretlerine “radıyallahü anh” bakarak;
- Bunun azası, kendinden önce Cennete girer, buyurdular.

Bu sözün hikmeti o gün anlaşılamamıştı.
Ama aradan yıllar geçti.

Bir savaşta eli kopup yere düştü bu sahabinin.
Harpten sonra şehidler defnedilirken, onun eli de birlikte defnedildi.

Mekke’nin taşları bile

Resulullah efendimiz, kendi hakkında münafıkların çevirdiği plan ve entrikaları bilir ve haber verirdi.

Bunu müşrikler de çok iyi bilirdi.
Mesela bir münafık diğerine, Resulullah aleyhinde gizli bir şey diyecek olsa;

- “Susss!” derdi öteki, “Onun aleyhinde bir şey söyleme. Çünkü O haber alır. Mekke’nin taşları bile söylerler Ona”.

Ve korkarlardı bir şey konuşmaya.

Suikast düzenledi, ama…

Bir gün de şunu anlattı:

Müşriklerden Hakem bin Ebil As, bir gün suikast düzenledi Efendimiz aleyhisselama.

Bir grup müşrikle anlaşıp faaliyete geçtiler.
Resulullah efendimiz o sırada Kâbe yanında namaz kılıyordu.
Secdeye gittiğinde hep birden saldıracaklardı.

Fakat o esnada çok şiddetli bir ses işittiler.
Öyle ses ki, bayılıp yerlere serildiler korkudan.

Kendilerine geldiklerinde gece yarısıydı.