Evliyanın büyüklerinden Alâüddîn-i Attâr “kuddise sirruh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, Allahü teâlâ, insanları başı boş bırakmamış, her istediklerini yapmaya izin vermemiştir, buyurdu. Nefslerinin arzularına ve hayvani zevklerine, taşkın ve şaşkın olarak tâbi olmalarını, böylece felaketlere sürüklenmelerini dilememiştir.

Şöyle devam etti:
- Bilakis dünyada rahat ve huzur içinde yaşamaları, ahirette de sonsuz saadete kavuşmaları için, arzularını ve zevklerini kullanma yollarını göstermiş, yani bu saadete sebep olan faydalı şeyleri yapmalarını emretmiş, zararlı şeyleri ise yasak etmiştir.

Sordular:
- Yani bu emir ve yasaklar, bizim menfaatimiz için mi efendim?
- Elbette. Hepsi bizim iyiliğimiz içindir ki, bu emir ve yasakların tamamına (İslamiyet) denir. Saadete kavuşmak isteyen, bu dine uymaya mecburdur.

Şöyle bitirdi:
- Velhasıl İslamiyet’e uyan kimse, iki cihanda da mesut ve rahat olur. Üstelik de Sahibinin sevgisini kazanır.

Asıl kahraman kimdir?

Bir gün de sevdiklerine;
- Sizce kahraman kimdir? diye sordu.

Cevaben;
- Bilmiyoruz efendim, dediler.

- Kahraman, gadap halinde belli olur, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Hadis-i şerifte; (Kahraman, güreşte, yarışta kazanan değildir. Gadap zamanında nefsine hakim olandır) buyuruldu.

Nefsine düşmanlık et!

Bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, bir işte, nefse uymak ne kadar az olursa, faydası da o kadar çok olur, buyurdu. Yani, Allahü teâlânın rızasına daha çabuk kavuşturur.

Ve izah etti:
- Çünkü İslamiyet, yani dinimizin emir ve yasakları, nefsi kahretmek, yıpratmak içindir. Nefs, Allahü teâlânın düşmanıdır.

Ve ilave etti:
- Hadis-i kudside mealen; (Nefsine düşmanlık et! Çünkü, o benim düşmanımdır) buyuruldu.