Büyük Velilerden Ebu Said-i Ebül Hayr “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Dinini bilen ve başkalarının da öğrenmesine vesile olan bir kimsenin dünyaya düşkün olması, ona hiç yakışmayan bir haldir, buyurdu. Böyle olan kimselerin insanlara faydası olursa da, kendilerine olmaz.

Sordular:
- Neden efendim?
- Şunun için ki, dini kuvvetlendirmek, İslamiyet’i yaymak şerefi, bunlara ait ise de, bazan kâfir ve fasık da, bu işi yapar. Nitekim, Peygamber efendimiz “aleyhisselam”, kötü kimselerin de, dini kuvvetlendireceğini haber vermiş ve (Allahü teâlâ bu dini, facir kimselerle de, elbette kuvvetlendirir) buyurmuştur.

Ve ekledi:
- Bunlar, çakmak taşına benzer. Çakmak taşında enerji vardır. İnsanlar bu taştan ateş yapar, istifade ederler. Taşın ise hiç istifadesi olmaz. Bunların da ilimlerinden kendilerine fayda olmaz. Hatta, bu ilimleri, kendilerine zararlı olur.

- Zararlı mı olur efendim?
- Evet. Çünkü kıyamet günü, bilmiyorduk, günah olduğunu bilseydik yapmazdık diyemezler. Hadis-i şerifte; (Kıyamet gününde, en şiddetli azab görecek kimse, Allahü teâlânın kendi ilminden, kendisini faydalandırmadığı âlimdir) buyuruldu.

Şöyle devam etti:
- Allahü teâlânın kıymet verdiği ilmi, dünyalık elde etmeye vesile edenlere, bu ilim elbette zararlı olur. Çünkü dünyaya düşkün olmak, Allahü teâlânın hiç sevmediği birşeydir. O halde, Allahü teâlânın kıymet verdiği ilmi, Onun hiç sevmediği yolda harcetmek, çirkin bir iş olmaz mı?

- Olur tabii efendim.
- Böyle yapmak, Onun kıymet verdiğini kötülemek, sevmediğini de kıymetlendirmek, açıkçası, Allahü teâlâya karşı durmak demektir.

Şöyle bitirdi:
- Velhasıl ders vermek, vaaz etmek ve dini yazı ve kitap yazmak, ancak, Allah rızası için olduğu vakit faydalı olur. Aksi halde felakete götürür o kimseyi.