Evliyayı kiramdan Seyfeddin-i Faruki “kuddise sirruh” hazretleri, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, Cehennemde sonsuz olarak yanmak, küfrün karşılığıdır, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani bir kimse, dinde inanılması lazım olan şeylerden, bir tanesine bile inanmamış veya şüphe etmiş veya beğenmemiş ise imanı gider. Cehennemde ebedi yanacaktır.

Sordular:
- Peki efendim bir kimse imanı varken, kâfirlerin âdetlerini yapar, onların ibadet, âdet ve bayramlarına kıymet verirse, bu kimsenin durumu nedir?

- Bu kimse, kelime-i tevhid söyleyip, bunun mânâsını kabul ediyor, Muhammed aleyhisselam, Allahü teâlânın Peygamberidir, her sözü doğrudur, güzeldir deyip, ona uygun olmayanlar yanlıştır, fenadır diye inanıyor mu?

- Evet efendim.

- Eğer son nefesinde de öyle ölüp, ahirete, bu iman ile giderse, bu kimse, kâfirlere mahsus olan âdetlere ve bayramlara katılır, kâfirlerin mukaddes bildikleri günlerinde ve gecelerinde, onların yaptıklarını yaparsa Cehenneme girer. Ama, kalbinde zerre kadar imanı olduğu için, Cehennemde sonsuz kalmaz.

Şükür nasıl olur?

Bir gün de;
- Kardeşlerim, İslamiyet’in her emri ve her yasağı, biz kullar için büyük nimettir, buyurdu. Bu nimete şükretmemiz gerekir. Yoksa çıkar elimizden.

Sordular:
- Şükür nasıl olur efendim?
- Emirlerin şükrü, o emirleri yapmakla, haramların şükrü ise onları terk etmekle yapılır. Kısacası şükretmek, İslam’a uymakla olur ancak.

Neden ölmek istemeyiz?

Bir gün de;
- Efendim, insanlar neden ölmek istemezler? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Çünkü o insanlar dünyalarını mamur, ahiretlerini harab ettiler, buyurdu. İnsan, mamur yerden harap bir yere gitmek ister mi?