Herat’ta, Abdullah Zahid diye biri vardı ki, bayram günleri hariç, her gün oruç tutar, çok ibadet yaptığı için de herkes tarafından sevilir ve sayılırdı.

Ahmed-i Namıki hazretleri “rahmetullahi aleyh” Herat’a gidince, Abdullah Zahid’in merak sardı içini.

Zira Onun, büyük bir Veli olduğunu söylemişlerdi kendisine.

O akşam hanımına;
- Herat’a biri gelmiş, Veli diyorlar. Gidip bir göreyim, gerçekten Veli midir, öğreneyim, dedi.

Hanımı kendisine;
- Bu niyetle gitmen doğru değil, dedi.

- Neden?
- Çünkü o, gerçekten büyük bir Velidir. Allah dostlarının yanına imtihan için gitmek uygun olmaz. Gideceksen, istifade etmeye niyetlen. Ve her ne emrederse, aynen getir yerine.

Ancak o, pek hoşlanmadı onun bu sözlerinden.
- Sen anlamazsın bu işlerden, dedi hanımına. Otur da işine bak.

Ve giyinip çıktı evden.
Bir Allah dostunu imtihan için gidiyordu.
Nihayet gidip girdi huzuruna.

Bir şey desem yapar mısın?

Namıki Cami hazretleri “rahmetullahi aleyh” ona;
- Hoş geldiniz, dedi.
- Hoş bulduk.

- Size bir şey söylesem yapar mısınız?
- Günah değilse yaparım elbette.

- Hayır, günah değil. Şu karşıki kasaptan bir but kuzu eti al. Bakkaldan da biraz yağ, biraz da pekmez alıp, evine götür. Eti pişir, pekmezi de koy sofraya. Oturup, hanımınla birlikte yiyin afiyetle.

Adam dudak büktü:
- Yemek nedir ki? Ben otuz senedir gündüzleri bir şey yemiyorum.

- Ey zahid, buyurdu. Sen dediğimi yap, yemekten sonra da bizi vesile edip dua et. Muradın her neyse, kavuşursun inşallah.

- Peki, dedi isteksiz olarak.
Ve o şeyleri alıp gitti eve.

Hanımıyla birlikte yiyip, sonra da;
- Yâ ilahi, bu zatın hürmetine benim kalb gözümü aç. Şehrin dört tarafında ne varsa hepsini göreyim, diye dua etti.

O anda açıldı kalb gözü.
Şehrin içinde ne varsa, hepsini görüyordu artık.