Behaeddin-i Buhari hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir talebesi şöyle anlatıyor:

- Biz önceleri Taşkent’te ikamet ediyorduk.
Hocamı görmek için Buhara’ya giderdim bazen.

Bir gün, yine içimden; “Hocana git!” diye bir ses duydum.
Zira çok özlemiştim kendilerini.
O gün hazırlanıp çıktım yola.

Yola çıkmadan, hanımım bir miktar altın getirip;
- Bu altınları, o zatın önüne koy, dedi.
- Niçin gönderiyorsun bu altınları? diye sordum.

Çocuk kokusu geliyor

Ancak söylemedi.
- Şimdilik gizli kalsın, sonra söylerim, dedi.

Ben de ısrar etmeden aldım ve gidince hocamın önüne bıraktım onları.

O, tebessüm ederek;
- Bu altınlardan çocuk kokusu geliyor, buyurdu.
Meseleyi anlamıştım.

Mübarek zat sözüne devamla;
- Üzülmeyin, ümit ediyorum ki, cenâb-ı Hak yakında size bir erkek çocuk verecektir, buyurdu.

O duanın bereketini gördük çok geçmeden.
Bize, bir salih oğul verdi Hak teâlâ.

Günahın küçüğü olmaz

Bir gün de bazı sevdikleri;
- Efendim günahın küçüğü büyüğü olur mu? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- Günahlar, küçük ve büyük diye ayrılırsa da, aslında hepsi büyüktür, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Küçük de olsa günah günahtır. Allah’a isyandır yani. Aciz bir kulun, kendi Yaradanına isyan etmesi ne demektir, bir düşünsenize.

Sözüne devamla;
- Sonra küçük günah işleyen, yavaş yavaş büyükleri de işlemeye başlar, buyurdu. Büyük günahlara dalan da küfre girebilir. Onun için Müslüman çok korkmalıdır.

Şöyle bitirdi:
- Çünkü iman bir kelimeyle kazanıldığı gibi bir kelimeyle de kaybedilebilir. Titremek, korkmak lazım.