Behlül Dânâ “rahmetullahi aleyh”, hâl ehli bir Veli idi.

Çocuklar, taş attılar bir gün kendisine.
Bir taş vücuduna isabet etti ve kanattı orasını.

Buna rağmen kızmayıp;
- Ey çocuklar! Attığınız taşlar vücudumu kanattı. Ama bu da Allah’tandır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir günah işlemişim ki bu iş geldi başıma.

Çocuklar mahcup oldu.
Ve özür dilediler kendisinden.

Bir gün de, kabristanda, kabirler arasında otururken gördüler kendisini.
Bu hâl, gariplerine gitti tabii.

- Ey Behlül! Ne ararsın bu kabristanda? dediler.

Cevaben kabirleri gösterip;
- Bana hiç eziyet etmeyen ve gıybetimi yapmayan şu insanlarla oturuyorum, buyurdu.

Niyet çok mühim

Bu zat bir gün de;
- Ey insanlar! Her işi yaparken niyetinize dikkat edin! buyurdu. Niyetiniz halis olsun. Yani her işinizi sırf Allah rızası için yapın. Kulların da beğenmesini düşünmeyin.

Ve ekledi:
- Peygamber efendimiz “aleyhisselam”; “Müminin niyeti, amelinden hayırlıdır” buyuruyor.

Bilmeden olmaz

Bir gün de bazı insanlara;
- Bu din, bilmek dinidir, buyurdu. Bilmeden Müslümanlık olmaz. Yani dünya ve ahrette rahat etmek, saadete kavuşmak için, dinimizin bildirdiği, inanılacak ve yapılacak şeyleri öğrenmek, bilmek ve bunların gereğini yerine getirmek mecburiyetindeyiz.

Sonra izah etti:
- İslamiyet’i bilmeyen ve tatbik etmeyen bir kişi, evliyalık yolunda bulunmaya kalkarsa, sapıtır.

Ve ekledi:
- Hatta şeytan çalar onun imanını.