İnsanlar gelip, o zamanın âlimlerinden;
- Davud-i Tai’nin ne hali var ki, ismi dillerde dolaşıyor. Nereye gitsek, herkes Ondan bahsediyor. Halbuki kendisi insanlardan kaçıyor, diye sordular.

Âlimler;
- Bu, her zaman böyledir, dediler. Kim kullardan yüz çevirip Rabbine dönerse, öyle şeref bulur ki, akıl ermez.

Hıçkırarak ağlıyordu

Bir gece, evinin düz damına çıktı.
Orada günahlarını düşünüp ağlamaya başladı.
Hem de hıçkırarak.

Sonra gökyüzüne bakıp tefekküre daldı.
Allahü teâlânın azametini fikredip bayıldı.

Ve komşunun damına düştü kendi damından.
Gürültüyü duyan adam hızla koştu yukarı.

Zira hırsız var zannetmişti.
Onu görünce;
- Sen mi düştün yâ Davud? diye sordu.
- Evet, ben düşmüşüm.

- Nasıl düştün ki?
- Rabbimi tefekkür ediyordum. Sonra mahşerdeki hâlimi düşünüp dehşete kapıldım. Sonrasını hatırlamıyorum.

Yağlı yemek yer misiniz?

Bir gün de bazı dostları;
- Zaifsiniz. Size yağlı bir yemek getirsek, yer misiniz efendim? dediler.
- Yerim, buyurdu.

Gerçekten de çok açtı.
İhtiyacı vardı yemeye.

Ancak yemek gelince değişti fikri.
Yiyemedi.

Zira az ilerde oturan yetim ve kimsesizleri hatırlamıştı.

Yemeği getirene,
- Sen bu yemeği, filan evde oturan yetim ve kimsesizlere götür, buyurdu. Onlar yesinler.