Süfyan-ı Sevri hazretlerine “rahmetullahi aleyh” bir gün bazı sevdikleri;
- Efendim, Peygamber efendimiz “aleyhisselam”, mealen; “Çok et yenen haneden, Rabbimiz nefret eder” buyurmuş. Burada kastedilen haneden murat nedir? diye sordular.

Cevabında;
- Bu ev, içinde gıybet yapılan hanedir, buyurdu.

Bir gün de sevdiklerine;
- Kardeşlerim, insanlar bir meydana toplansa ve bir kimse onlara; “Ey insanlar! İçinizde bugün akşama çıkacağını bilen var mı?” diye sorsa, buna doğru cevap verecek kimse çıkar mı? diye sordu.

Dinleyenler;
- Çıkmaz elbet efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Hâl böyle iken, aynı insanlara bu defa; “Peki içinizde ölüme hazır olan var mı?” diye sorulsa, yine cevap veren çıkmaz. Bu, size garip gelmiyor mu?

Düşündürücü değil mi?

Âh, yer yarılsa da…

Bir gün de sevdiklerine;
- Kardeşlerim, bir Müslüman, dinimizin her emrine uysa, ama gönlünde dünya sevgisi olsa, o kul, mahşer gününde çok mahcup hale düşer, buyurdu.

Anlayamadılar:
- Neden efendim?

- Çünkü o kimse mahşer ehli arasından çıkarılır. Sonra bir melek, o kimseyi göstererek; “Ey insanlar! Bu, falan oğlu filandır ki, kalbinde dünya sevgisi vardır. Halbuki Hak teâlâ, halkettiği günden beri ona hiç kıymet vermemiş ve sevmemiştir!” diye nida eder.

Ve ilave eder:
- İşte ey ehl-i mahşer, Hak teâlânın sinek kanadı kadar sevmediği dünyayı, bu kişi, bir ömür boyu sevmiş ve kıymet vermiştir.

O kimse, bu sözlerden öyle mahcup olur ki,
- Âh, yer yarılsa da içine girsem, diye temenni eder.