Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, son günlerini yaşıyordu ki, kayın biraderi, ziyaretine geldi.

Halifenin üstündeki gömleği biraz kirlenmiş görüp, kız kardeşine;
- Halifenin gömleğini yıkasana, dedi.

Az daha oturup gitti.
Ertesi gün geldiğinde gömleğin yıkanmamış olduğunu görüp, sordu:

- Gömleği neden yıkamadın?
- Şeyyy, yıkayacağım da…

- Evet, neden yıkamadın?
- Başka gömleği yok da ondan.

- Nasıl, başka gömleği yok mu?
- Evet, olsaydı onu giydirip bunu yıkardım.

Bunu duyunca çok ağladı kayınbiraderi.
Öyle ki gözyaşları aktı yanaklarına.

Halbuki teb'asının hayat seviyeleri yüksekti.
Şöyle ki, zekat vermek için fakir bulmakta zorluk çekiliyordu o devirde.

Hayır, yapamam

Öleceğine yakın;
- Ey Halife, hazineden kendi ailene bir şeyler vasiyet et, dediler.

Cevaben;
- Hayır yapamam, buyurdu.

- Neden efendim?
- Çocuklarım büyüyünce ya salih olurlar, ya da fasık. Salih olurlarsa ne âlâ, cenâb-ı Hak onlara yardım eder zaten.

Ve ekledi:
- Eğer fasık olurlarsa, onların günah işlemesine yardımcı olamam.

Ne için yaratıldık?

Bir gün de sevdiklerine;
- Allahü teâlâ biz insanları ne için yarattı dersiniz? diye sordu.
- Ne için efendim? dediler.

- Kendisi için, buyurdu. Yani kendisine ibadet etmemiz için yarattı. Nitekim Kur’an-ı kerimde mealen; “İnsanları ve cinleri, yalnız bana ibadet etmeleri için yarattım” buyuruyor.