Fudayl bin İyad hazretleri “rahmetullahi aleyh”, gençliğinde yaptığı günahlarına tövbe edip, gönlünü Allah’a çevirmişti.

Bir gün sultanın adamlarını gördü yolda.

Ağlayarak;
- Beni sultana götürün ki, suçumun cezasını versin, buyurdu.

Birlikte gidip, bu isteğini sultana bildirdiler.
Sultan çok izzet ve ikramlarda bulundu kendisine.
İltifatlar etti.

Ve emretti adamlarına:
- Evine götürün, istirahat etsin!

Saygıyla götürdüler.
Evine geldiğinde, hâlâ ağlıyordu.

Hanımı onu görüp;
- Hayrola ne oldu? Niçin böyle ağlayıp inliyorsun? diye sordu. Yoksa seni dövdüler mi?
- Hayır dövmediler.

- E, niye ağlıyorsun öyleyse?
- Sultan cezamı vermedi. Onun için ağlıyorum.

Ecel, genç ihtiyar tanır mı?

Bu zat sevdiği bir gence;
- Ölüme hazırlan! buyurdu.

O genç;
- Ben henüz gencim efendim, dedi.

- Evet gençsin. Ama ecel, genç ihtiyar tanıyor mu ki evladım? Unutma, genç iken ölenlerin sayısı, yaşlanıp da ölenlerden daha fazladır.

- Peki ne yapayım öyleyse efendim?
- Önce İslamiyet’i öğren. Dinini öğrenmek, kadın erkek her Müslümana farzdır ve bilmeden Müslümanlık olmaz.

Ve ilave etti:
- Sonra bu öğrendiklerinle amel et. Ama hemen başla. Bırakma yarına.

- Bu kadar acil mı efendim?
- Evet. Ölüm ani gelir evladım.

Ve ekledi:
- Sonra yaparım diyenlerin hepsi pişman olmuşlardır.