Ebül Hasen-i Şazili hazretleri “rahmetullahi aleyh” anlatıyor:

Gençliğimde bir yere gidiyordum.
Geceleyin, bir dağın üzerinde uyuyakaldım.
Etrafımda yırtıcı hayvanlar dolaşıyor, fakat hiç korkmuyordum.

O sabah;
“Demek ki, Allah’a yakınım” diyordum kendi kendime.

Az sonra dereye indim.
Tam abdest alacaktım ki, bir sürü keklik beni görünce hep birden uçtular.

O zaman da bir ürkeklik geldi kalbime.
O ara bir ses duydum.
-Ya Ebel Hasen! Dün vahşi hayvanlardan korkmamıştın. Şimdiyse şu uçuşan kuşlardan korkar oldun, diyordu.

Kendi kendime;
“Niçin böyle oldu?” diye düşünceye daldım.

O esnada cevap geldi:
- Çünkü dün bizimleydin, bugünse nefsinle oldun.

Kabahat bende

Bu zat, bir gün sohbetinde;
- Unutmayın. Kavga, iki diri arasında olur, buyurdu.

Ve sordu onlara:
- Siz hiç, bir ölü ile dirinin kavga ettiğini gördünüz mü?
- Hayır, görmedik efendim, dediler.

- Demek ki bir tarafın ölü olması lazım. Ölü olmak için kabahat bende diyeceksiniz. O zaman hiç kavga olmaz.

Tasavvuf nedir?

Bir gün de;
- Tasavvuf nedir efendim? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Tasavvuf, zamanı en iyi şekilde kullanmaktır buyurdu.

- Sabır nedir efendim? dediler.
- Susmaktır, buyurdu.

- Bize nasihatiniz nedir efendim?
- Dininizi doğru öğrenip, öğrendiklerinizle amel ediniz.