Veysel Karani hazretleri “rahmetullahi aleyh”, devamlı ibadet ederdi.
Resulullahı “aleyhisselam” görmeden feyzine kavuşmuş, hatta tabiinin en yükseği olmuştur.

Onu görenlerden birisi Harem bin Hayyandır ki, o şöyle anlatıyor:
- Üveysi “rahmetullahi aleyh” çok merak ediyor, dünya gözüyle görmek istiyordum.

Kûfe’ye kadar gidip, buldum nihayet.
Baktım, su kenarında abdest alıyordu.

Yaklaşıp selam verdim.
- Nasılsın ey Harem bin Hayyan? dedi.

Şaşırmıştım.
Zira ismimle hitab etmişti bana.

- İyiyim, ama beni ilk defa görüyorsunuz, dedim. İsmimi nerden biliyorsunuz?
- Her şeyi bilen bildirdi.

- Resulullah efendimizden “aleyhisselam” bana bir hadis-i şerif okur musunuz, dedim.
- Ben Onu baş gözüyle hiç görmedim. Kendi ağzından hiç hadis işitmedim, buyurdu.

O zaman Euzü Besmele söyleyip birkaç âyet-i kerime okudu.

O âyetlerde mealen; (İnsanları ve cinleri, yalnız beni tanımaları ve yalnız bana ibadet etmeleri için yarattım) buyuruluyordu.

Sonra bir sayha vurup, feryat etti.
Aklının gittiğini sandım.

Sordu bana:
- Ey Harem! Buraya niçin geldin?
- Sizi görüp tanımak için, dedim.

- Bir Müslüman, Rabbini tanıyınca, Ondan başkasını tanımaya ne lüzum var? buyurdu.

Hoşuma gitmişti.

Bir nasihat istedim.
Buyurdu ki:
- Ey Harem! Yattığında, ölümü yastığının altında bil, kalktığında ise karşında.