Ömer bin Abdülaziz, malikti çok servete.
Lakin ondan daha çok, sahipti sehavete.

Öyle cömert idi ki, o kadar olur ancak.
Servetini, herkese dağıtırdı saçarak.

Faziletler sahibi, âlim ve pek adildi.
Eşine az rastlanan, bir insan-ı kâmildi.

Halife Melik ibni Abdülmelik devrinde,
Vali tayin edildi, Mekke ve Medine’de.

Hemen gitti o yere, yapmak için bu işi.
Onu karşıladılar âlimlerden çok kişi.

Sonra işe başlayıp, sarıldı adalete.
Kavuştu hemen herkes, huzur ve saadete.

Kendi memleketini terk edip çoğu insan,
Hicaz’da yerleşmeye geliyordu o zaman.

O devrin halifesi, ölüm hastalığına,
Yakalanıp, çağırdı vezirini yanına.

Dedi: (Bu hastalıkla gidersem ahirete,
Ömer bin Abdülaziz otursun hilafete.)

Sonra, bir ahitname yazdı ve mühürledi.
(Bunu, ben öldüğümde, herkese oku) dedi.

Sonra vefat eyledi, fazla zaman geçmeden.
Vezir de, valileri çağırdı sonra hemen.

Mühürlü ahdnameyi okudu valilere.
Ömer bin Abdülaziz şaşırdı birden bire.

Ahiret adamıydı zira bu mübarek zat.
Bu iş için, kendinde göremedi liyakat.

Yani o, hilafetin ağır yükü altına,
Girmekten korkuyordu, herkesin hilafına.

İsmi okunduğunda, şaşırıp kaldı birden.
İstifa isteğinde bulundu kendi hemen.

Lakin kabul olmadı, bu istifa dileği.
Aynen tasdik olundu, o gün halifeliği.

Vezir, onun koluna girerek sonra yine,
Konuşma yapmak için, çıkardı minberine.

Ömer bin Abdülaziz, bir hutbe okuyarak,
Beş şey talep eyledi onlardan ilk olarak.

Dedi ki: (Ey insanlar, idaremizde her kim,
Var ise, ben onlardan, şu beş şartı isterim.

Birincisi, halini bize arz edemeyen,
Halkımın ahvalini, söyleyin bize hemen.

İkincisi, hayırlı, iyi işlerimizde,
Bize yardımcı olun ve destekleyin siz de.

Üçüncüsü, hak yoldan ayrılırsak biz biraz,
Siz buna mani olup, eyleyin hemen ikaz.

Dördüncüsü, halkımdan hiç kimse, hiç kimsenin,
Arkasından konuşup, gıybetini etmesin.

Beşincisi, dünyaya ve ahirete ait,
Faidesiz şeylerle, geçirmeyin hiç vakit.)