Ömer bin Abdülaziz devrinde, hiç bir insan,
Korkudan yapamazdı bir gıybet ve su-i zan.

Halifenin yanına, bir gün bir kimse geldi.
(Falanca, sizin için şöyle söylüyor) dedi.

Onu hemen susturup, buyurdu ki: (Ey kimse!
İster araştıralım, ne ise bu hadise.

Eğer yalancı isen, Hücurat suresinin,
Altıncı âyetince, sen mesulsün bilesin.

Söylediğin yanlışsa, sure-i Kalem’deki,
Onbirinci ayetten, mesulsün elbette ki.

Her iki halde dahi, olursun yani mesul.
Mesuliyet altına girer mi akıllı kul?

Üçüncü hali seçip, affedelim seni biz.
Zira caiz değildir gıybeti dinlememiz.)

O kimse pişman olup, hemen tövbe eyledi.
Ve (Bir daha, böyle bir günaha girmem) dedi.

Bir gün de, bir Müslüman gelerek Halifeye,
Dert yandı: (Falan kimse hakkımı yedi) diye.

Buyurdu ki: (Hakkını almış olarak yarın,
Ölüp de gitmektense huzuruna Allah’ın,

Onda hakkın var iken, Rabbinin huzuruna,
Gitmen, daha hayırlı, daha iyidir sana.)

Yine bir Cuma günü, kıldırıp kendi namaz,
Cemaat arasında, oturdu sonra biraz.

Giydiği elbisenin, her iki tarafında,
Yama vardı, cemaat, oldu bunun farkında.

Bir tanesi dedi ki: (Ya emirel müminin!
Yamalı elbiseyi giyersin, acep niçin?

Yenisini almanız mümkündür, öyle ise,
Giyinseniz olmaz mı daha yeni elbise?)

Buyurdu ki: (İyidir fakirlikte iktisat.
Lakin daha iyidir varlıkta bu iş kat kat.

Suçluyu affetmek de, gayet faziletlidir.
Ama gücü var iken, daha da kıymetlidir.)

Ömer bin Abdülaziz, bir gün Hasan Basri’ye,
Mektup yazdı: (Bana bir nasihat eyle) diye.

Buyurdu: (Bilesin ki, bu dünya bir konaktır.
En büyük akıllılık, ona aldanmamaktır.

Zira onun üstünde yaşıyanlar, ölürler.
Sonra, yaptıklarından hesaba çekilirler.

Eğer üstün tutarsa bu dünyayı bir kişi,
Zillet ile yaşar ve çetin olur her işi.

Dünya zehir gibidir, bilmeyenler onu yer.
O da, o kimseleri öldürür, helak eder.

Diriler, ölülerden hiç mi ibret almıyor?
Hiç ölmeyecekmiş gibi, dünyaya sarılıyor.

Her gün ayrı üzüntü, her gün ayrı bir keder.
Rahata kavuşmadan, bir anda ölür, gider.

Çünkü olmaz rahatlık bu dünyada katiyen.
Rahatlık, ahirette olacak ebediyen.

İnsan düşünmez mi ki, bir gün elbet ölecek.
Mizanda, ince ince hesabı görülecek.

Aklı olan, dünyada yaşamaz gaflet ile.
Geçirir her vaktini, ilim ve ibadetle.)