Halife hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh” bir Cuma günü yeni ve temiz elbise giyerek çıktı evden.

Cuma namazı için camiye gidiyordu.

Lakin hazret-i Abbas’ın “radıyallahü teâlâ anh” evinin yanından geçiyordu ki, damdaki yağmur oluğundan “Kanlı su” döküldü üzerine.

Üzüldü tabii.
Başkasına da zarar verir düşüncesiyle derhal emir verip kaldırttı o oluğu oradan.

Meğer hazret-i Abbas, o saatte damda olup, yaralanmış bir kedi yavrusunu yıkamış, kanlı suyunu vermişti o oluğa.

Halife, elbisesini değiştirip geldi yine o eve.
Hazret-i Abbas’ın gönlünü alacaktı.

Kapıdan seslendi:
- Ya Abbas!

Hazret-i Abbas kapıya çıktı:
- Buyur ya Ömer.

- O yağmur oluğunu kaldırttığım için özür dilerim. “Başkasına da zarar vermesin” diye düşünmüştüm. Ne olur beni mazur gör.

Hazret-i Abbas üzgündü:
- Ya Ömer! O oluğu oraya kimin koyduğunu biliyor musun?
- Hayır, bilmiyorum.

- Onu bizzat Peygamber efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” koymuştu oraya.

Hazret-i Ömer titredi adeta:
- Efendimiz mi dedin?
- Evet, Efendimiz.

Halife;
- “Eyvah! Ben ne yaptım?” dedi.

Ve başladı ağlamaya.
Bin pişmandı yaptığına.

Bunu tamir etmek için rica etti hemen:
- Öyleyse benim sırtıma bas da, o oluğu elinle yerleştir tekrar eski yerine.

Hazret-i Abbas, halifenin sırtına basarak oluğu eski yerine yerleştirip indi çabucak.
Oh, Halife rahatlamıştı.


Hemen sinirlenme!

Biri, Resulullah efendimiz aleyhisselamdan nasihat istemişti.

Buyurdular ki:
- Hemen sinirlenme! Sizin en iyiniz, geç kızıp çabuk barışan, en kötünüzse, tez kızıp, geç barışandır.

Ve ilave ettiler:
- Bir kimse, Allah için gadabını yenerse, Allahü teâlâ o kuldan azabını çeker.


Bir amel söyleyin ki…

Hazret-i Ömer, bir gün Resulullah efendimize arzetti:
- Ya Resulallah, bana bir amel söyleyin ki, yapması kolay olsun ve bana çok faydalar sağlasın mahşerde.

Buyurdu ki:
- Ya Ömer, insanların ayıplarını ört ve kusurlarını affeyle. Böyle edersen, Allahü teâlâ da mahşer günü senin ayıplarını örtüp, kusurlarını affeder.