Evliyanın büyüklerinden Ebül Fadl Ahmedi "rahmetullahi aleyh" hazretleri zamanında bir genç İslamiyet’ten habersizdi.

Köyünde çiftiyle çubuğuyla meşguldü gün boyu.
Ancak bu halini beğenmiyor, üzülüyordu içten içe.

Bir gece, yatmadan evvel;
“Ya Rabbi! Burada cahil kaldım. Dinimi öğrenmek istiyorum. Bana yardım et!” diye dua edip yattı.

Rüyasında nur yüzlü bir zat belirdi yanıbaşında.
Mübarek zat, ona şefkatle bakıp sordu:
- Sen dinini mi öğrenmek istiyorsun evladım?

Genç başını salladı:
- Evet efendim. Ama kimden, nasıl öğreneceğim?
- Ben sana öğretirim.

- Sahi mi, ama siz kimsiniz, nerdesiniz?

O nurlu zat;
- Adım, Ebül Fadl Ahmedi, falan köydeyim. Bana gel, sohbet ederiz. Sana her şeyi öğretirim, dedi.
Ve kayboldu gözden.

Genç uyandığında sevinç içindeydi.
Zor etti sabahı.

Gün ışıyınca tuttu o köyün yolunu.
Adresi bulup girdi içeri.
Karşıda nur yüzlü bir zat oturmaktaydı.

Hemen tanıdı Onu.
Evet, rüyada gördüğü nurlu zattı bu.

Koşup sarıldı ellerine.
- Efendim, sizsiniz.
- Evet yavrum, benim. Hoş geldin. Ben de seni bekliyordum. Burada İslamiyet’i öğrenir, sen de başkalarına öğretirsin.

- İnşallah efendim, dedi.
Ve derse başladılar.

Genç, bu zatın sohbetiyle kısa zamanda yetişti.
Ve “büyük bir alim” olarak döndü köyüne.