Bekir bin Abdullah Müzeni hazretleri "rahmetullahi aleyh", tabiinin hadis alimlerindendir.

Dünyaya hiç rağbet etmez,
Allah dostlarını çok severdi.

- İyi amellerimin içinde en kıymetlisi olarak, “Allah adamları”na olan sevgimi biliyorum, buyururdu.

Çok da mütevazıydı.

Şöyle ki:
Bir yıl Hacca gitti.
Arafatta vakfeye durduğunda, ovayı dolduran mahşeri kalabalığa bir süre baktı ve;
“Bu mübarek insanların arasında ben olmasaydım, Allahü teâlâ onların hepsini bağışlardı” diye düşündü.

Tövbe et!

Bir gün de yanına bir genç geldi.
Nasihat istiyordu.

Mübarek zat, gence şefkatle bakıp;
- Evladım! Bir kimseden sana bir sıkıntı gelirse, bil ki, işlediğin bir günahından dolayıdır, tövbe et! Buyurdu.

Ve ekledi:
- Eğer bir iyilik görürsen, bu da, iyi bir amelinin neticesidir. Şükret!

Sözüm yalansa...

Onu kadı (hakim) yapmak istediler bir zaman.
“Kul hakkı”na girerim korkusuyla kabul etmedi.

Israr ettiler.
- Ehil değilim dedi.
- Hayır, sen bu işe ehilsin, dediklerinde;

- Bakın! Ben bu işi yapamam diyorum. Sözüm doğruysa, beni kadı yapmanız uygun olmaz. Yalansa, yalancıdan kadı olmaz, dedi.

Diyecek şey bulamadılar.
Büktüler boyunlarını.
- Doğru söylüyorsun! deyip, geri gittiler.

Dert ve bela nimettir

Bir gün yine sevdikleriyle sohbet ediyordu ki;
- Kardeşlerim! Allahü teâlâ bir kuluna hayır murad ederse, ona biraz acı ve sıkıntı tattırır, buyurdu.

Ve şöyle açıkladı:
- Dert ve bela, Sevgilinin kemendidir. Allahü teâlâ sevdiklerini, bu kementle kendine çeker.