Hindistan’ın büyük Velilerinden Ahmet Kithu Efendi "rahmetullahi aleyh", gıybetten çok korkar, herkese de bunun zararını anlatırdı.

Bir gün sevdikleriyle otururken;
- Ben Rabbimden tek bir şey istiyorum! buyurdu.

Merak ettiler:
- O nedir efendim?

Buyurdu ki:
- Ona, hiç gıybet etmemiş bir kul olarak kavuşmak. Bunu istiyorum Rabbimden.

Hikmetini sordular.
- Çünkü gıybet, kul hakkına girer de ondan, buyurdu. Kıyamet gününde, hiç kimse beni böyle bir şey için arasın istemiyorum.

Sordular:
- Biz de istemiyoruz hocam. Bunun için ne yapmalıyız?

- Dünyada iken helallaşın! buyurdu.
- Ya helal etmezse efendim?

Buyurdu ki:
- Ne yapıp edin, o helallığı alın. Yoksa ahirette çaresi bulunmaz.

Bir hedefiniz olsun

Bu zat, bir günkü sohbetinde de;
- İnsanın yaptığı işlerde, mutlaka bir hedefi, maksadı, gayesi vardır. Bu da iki türlü olur, buyurdu.

Sordular:
- Onlar nedir efendim?

Buyurdu ki:
- Ya “Allah rızası” için olur, ya da “insanların rızası” için.

Ve izah etti:
- Yani insan, ya Rabbinin rızasını kazanmak için iş yapar bu dünyada, ya da insanlara beğendirmek için. Eğer Allah için yaparsa çok iyi. Onun yardımcısı Allahü teâlâdır. Mübarek olsun.

Sordular:
- İnsanlar için yaparsa efendim?

- Bu, çok kötü, buyurdu. Cenâb-ı Hak onun işini insanlara bırakır ki, sonu hüsran olur muhakkak.

İman kâmil ise…

Bir gün de;
- İmanın kâmil olduğunun alameti nedir? diye sordular bu zata.

Cevaben;
- İmanı kâmil olanlarda iki haslet bulunur, buyurdu. Biri, sevdiği ve beğendiği şeyleri bir din kardeşine verirler.

Sordular:
- Ya öbürü efendim?
- Öbürü, verdikleri zaman çok sevinirler. Öyle ki, alan adam bu kadar sevinemez.