Anadolu Evliyasından Fethullah-ı Verkanisi hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, omuzlarımızda iki tane müfettiş var, buyurdu. Devamlı bizi teftiş ediyorlar. Ne yapıyorsak, yazıyorlar. Ağzımızdan çıkan her sözden, ya “Sevap” yazılıyor defterimize, ya da “Günah”. Hiçbiri boşa gitmiyor.

Ve nasihat etti:
- Öyleyse bir söz söyleyeceğimiz zaman, hem kendimizin, hem de karşımızdakinin ahiretini düşünerek konuşalım.

Sordular:
- Efendim, çocuklarımıza önce neyi öğretelim?
- Her şeyden önce “İslamiyet”i öğretin, buyurdu. “Namaz”ın önemini anlatın ve mutlaka kıldırın. Namaz kılmasına mani olan her şeyin, felaketine sebep olacağını bildirin onlara.

Ve ilave etti:
- Çocuğun istikbalini garantiye almak, iyi bir Müslüman olmasıyla mümkündür ancak.

- Okuyup bir iş ve meslek sahibi olması mühim değil mi efendim?

- Elbette mühim. Ama her şeyden önce çocuğunuz iyi bir Müslüman olsun. Öbürleri nasılsa olacaktır.

Kendinizi sevmeyin!

Bir gün de;
- Efendim, Allahü teâlânın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular.

Cevaben;
- Kendini sevmemesiyle, buyurdu

Ve izah etti:
- İnsanın ilmi arttıkça, Allah’a sevgisi artar. Bu sevgi artınca da kendinden soğumaya, hatta nefret etmeye başlar.

- Kendinden mi nefret eder efendim?
- Evet. Yani nefsinden nefret eder ki, bu hale kavuşmak, Allahü teâlânın onu sevdiğinin alametidir.

Sordular yine:
- Talebenin hocasından istifade edebilmesi neye bağlıdır efendim?
- Hocanın “Olgun”, talebenin de “Uygun” olmasına bağlıdır, buyurdu.

- Uygun olmak nasıl olur efendim?
- Bir kimse haram işlemiyor, kalb kırmıyor, kendini beğenmiyor ve gadaplanmıyorsa, o, “uygun insan”dır.