Sivas’ta yaşayan Velilerden İbrahim Şirvani hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün cemaatine;
- Bir şeyi hiç anlayamıyorum, buyurdu.

Sordular:
- Neyi anlayamıyorsunuz efendim?

Buyurdu ki:
- Bir şeye kavuşmak isteyen, onun peşinden koşar, sebeplerine yapışır, öyle değil mi?
- Evet efendim.

- Bir şeyden korkan da, ondan kaçar, uzaklaşır, değil mi?
- Gayet tabii efendim.

- Ama bakıyorum da bazı Müslümanlar “Cennete kavuşmak” istiyor, ama gereğini yapmıyorlar. Cehennemden de korkuyor, ama “günah işlemeye” devam ediyorlar. Bunu bir türlü anlayamıyorum.

Mürüvvet nedir?

Bir gün de bazı sevdikleri;
- Mürüvvet nedir? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Mürüvvet, arkadaşının kusurlarını görmezlikten gelmektir, buyurdu.

Sordular yine:
- Tasavvuf nedir efendim?
- Tasavvuf, ehemmi mühimme tercih etmektir. Yani kulun, her vakitte, o vakit için “En lüzumlu” olan şey ile meşgul olmasıdır.

- Sabır nedir hocam?
- Gelen belaları “gönül hoşluğu” ile, “gülerek” karşılamaktır.

Toprak olacaksın!

Bir gün de;
- Efendim, insanın kendisini beğenmesi hususunda ne dersiniz? diye sordular.

Mübarek zat, derin bir nefes alıp buyurdu ki:
- Ey aciz insan! Kendini beğenecek neyin var ki senin? “Bir damlacık su”dan yaratıldın. Sonunda da ölüp, “bir avuç toprak” olacaksın.

Ve devam etti:
- Rabbine isyanla geçti bir ömrün. Günahların “Dağ” gibi, işe yarar bir amelin yok. Öyleyse neyini beğeniyorsun?

Şöyle bitirdi:
- Ey ibadet yapıp da sevaplarım var diye övünenler! Sakın ibadetinize güvenmeyin. Zira nice ibadetler vardır ki, kabul olmamıştır. Öyleyse bir ibadet yapınca, tövbe edin peşinden. Çünkü kul, ancak “Tövbe etmek”le kurtulabilir.