Mekke-i mükerremede medfun bulunan Muhammed Can hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, sıkıntıda da olsak yine şükretmeliyiz, buyurdu. Çünkü beterin beteri vardır.

Sonra şunu anlattı:

İsa aleyhisselam bir yoldan giderken, ağaç altında oturmuş hararetle dua eden birine rastladı.

Adamcağız;
- Ya Rabbi, zenginlere vermediğin nimetleri bana verdin. Sana sonsuz şükürler olsun, diyordu.

İsa aleyhisselam dikkatle baktığında, adamın “kör, kötürüm” ve bütün bedeninin “baraslı” olduğunu fark edip sordu:
- Sen, hangi nimetler için böyle şükrediyorsun?

- Kalbim, Allahü teâlânın sevgisiyle dolu, para sevgisiyle değil. Dilim de, Allahü teâlâyı zikrediyor, parayı değil. Yetmez mi?

Bu cevap, İsa aleyhisselamın çok hoşuna gitti.
Ve eğilip iki kaşının arasından öpüverdi.

O anda iki gözü açıldı adamın.
İsa aleyhisselama dikkatle bakıp sordu:

- Sen İsa Peygamber değil misin?
- Evet, ben İsa’yım.

- Seni bana gösteren Rabbime şükürler olsun, dedi.

İsa aleyhisselam, onun elinden tutup;
- Haydi ayağa kalk! buyurdu.

Adam fırlayıp kalktı.
Bir anda hastalıklarından kurtulup turp gibi olmuştu.

Ve hemen secdeye kapanıp yalvardı:
- Ya Rabbi, ben kör ve kötürümken bu azalarla günah işlemekten uzaktım. Şimdi bunları ihsan ettin. Beni günah işlemekten koru!

İsa aleyhisselam;
- Amin! deyip yoluna devam etti.

Dininizi öğrenin!

Bu zat, bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, çocukları, gençleri görüyor, çok üzülüyorum, buyurdu.

- Niçin efendim? dediler.
- Çünkü ilmihal okumuyorlar. Okumayınca da dinlerini bilmiyorlar.

Ve ekledi:
- Halbuki büyüklerimiz; “Dinini bilmeyenin, dini yoktur” buyuruyor, Allah korusun.