Hindistan Evliyasından Muhammed Mazhar hazretleri ”rahmetullahi aleyh“, bir gün birkaç sevdiğine;
- Kardeşlerim, her ne yaparsanız, “Allah için” yapın. Yoksa mahşerde faydasını göremezsiniz, buyurdu.

Ve şöyle anlattı:
Mahşerde bir “alim” getirilir ki, çok kitap yazmıştır.
Melekler onu Cennete götürürken Hak teâlâ sorar:

- Onu nereye götürüyorsunuz?
- Cennete ya Rabbi!

- Neden?
- Bu kulun senin rızan için, çok dini kitap yazdı. İnsanlara İslamiyet’i anlattı ya Rabbi!

Buyurur ki:
- Hayır! O kitapları, “Ne çok ilmi var!” desinler diye yazdı. Öyle de dediler. Onu Cehenneme götürün!

Ve onu Cehenneme götürürler.


Bir de şehit getirilir

Dinleyenler duygulanmıştı:
- Bu, çok fena bir şey efendim.

- Elbette. Allah için yapılmayan ameller, o gün işe yaramayacak işte böyle.

Şöyle devam etti:
- O gün, bir de “şehit” getirilir ki, kan revan içindedir. Melekler onu da Cennete götürürken Hak teâlâ sorar:

- Onu nereye götürüyorsunuz?
- Cennete ya Rabbi!

- Niçin?
- Bu kulun, senin rızan için, bir harpte kâfirlerle çok şiddetle çarpıştı ve yaralanıp şehit oldu.

Buyurur ki:
- Hayır! O, “Ne kahraman kişi!” desinler diye harbetti. Öyle de dediler. Onu Cehenneme götürün!

Onu da Cehenneme götürürler.


Bir de âbid getirilir

Şöyle devam etti:
- O gün, bir de “âbid” getirilir. Melekler onu da Cennete götürürken Hak teâlâ sorar:

- Onu nereye götürüyorsunuz?
- Cennete ya Rabbi!

- Niçin?
- Bu kulun, senin için, ömrü boyunca gece gündüz ibadet etti.

Buyurur ki:
- Hayır! O, “Ne dindar insan!” desinler diye ibadet etti. Öyle de dediler. Onu Cehenneme götürün!

Onu da Cehenneme götürürler.