Semerkant’ta medfun bulunan büyük Veli Muhammed bin Fadl Belhi hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir gün şunu anlattı sohbetinde:

Nuh aleyhisselam zamanında insanlar bin sene kadar yaşarlardı.
O devirde bir kadının oğlu öldü bir gün.
Kadıncağız iki gözü iki çeşme ağlıyordu.

Komşu kadınlardan biri gelip teselli etti onu:
- Niye bu kadar ağlıyorsun komşu. Allahü teâlânın takdiri böyleymiş.

Dertli kadın;
- Elbette, öyledir, dedi. Ama ben ona ağlamıyorum ki.

- Ya neye ağlıyorsun?
- Yavrum fazla bir gün görmedi de. Annelik şefkatiyle ağlıyorum işte.

- Oğlun kaç yaşındaydı ki?
- İkiyüzyetmişbeş.

- Vah vah! Gerçekten henüz gençmiş. Ama yine de şükret kardeş. Sen böyle ağlarsan, ahir zamanda gelecek ümmet ne yapsın?

- Onlara ne olacak ki?
- Ömürleri elli altmış sene olacak.

Kadın inanamadı.
- Ciddi mi söylüyorsun komşu?
- Elbette.

- Allah Allah! Onlar ev de yapacaklar mı?
- Hem de kaç tane. Köşkleri, sarayları bile olacakmış.

- Ben onların yerinde olsaydım, çadırımın kazığını bile değiştirmezdim.

Doğruyu bulmak için

Bir gün de;
- Hocam, doğruyu bulmak için çok mu kitap okumak lazım? diye sordular.

Cevabında;
- Hayır, çok kitap okumak değil, doğru kitabı çok okumak lazım, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- Yani rastgele yüz kitap okuyacağınıza, bir doğru kitabı yüz defa okuyun!

Mertlik nedir?

Bir gün de;
- Fütüvvet nedir efendim? diye sordular bu zata.

- Fütüvvet, mertlik demektir ki, seni sevmeyene ihsanda bulunmak, sevmediğinle de tatlı konuşmaktır, buyurdu.

- Ama bu, çok zor efendim, dediler.

- Elbette. Ama marifet, zoru başarmaktır.