Dalec bin Ahmed hazretleri “rahmetullahi aleyh”, büyük alim ve Velilerden.
Kabri Bağdat’tadır.

O devirde biri vardı ki, üzerdi seyyidleri.

Bu evlad-ı Resul kişiler, bir gün bu zata geldiler ve;
- Hocam, filan kes bizi çok üzüyor! dediler.

Mübarek zat bir müddet önüne baktı.
Sonra başını kaldırıp;
- Rahat olun, buyurdu. O artık size zarar yapamayacak!

Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar.
İşte ne olduysa ondan sonra oldu.

O gece, evi başına yıkıldı o adamın.
Zor kurtardı canını.

Ancak bu hadise düşündürdü o kimseyi.
Kendi kendine; "Bu, bana bir ikâz-ı ilahidir" dedi.

Büyük bir pişmanlık duydu yaptıklarına.
Tövbe etti ve bir daha incitmedi kimseyi.

Sevilen kul

Bir gün de bu zata;
- Hocam, Allah’ın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular.

Cevabında;
- İki şeyle, buyurdu. Birincisi, Allahü teâlâ ona ayıplarını gösterir. Yani bir kimsede, kendi ayıp ve kusurlarını görme hassası artıyorsa, bu hali, Allahü teâlânın onu sevdiğini gösterir.

Sordular:
- İkinci alameti nedir hocam?
- İkincisi, ona dert ve bela verir.

- Sevdiği kuluna mı dert bela verir efendim?
- Evet. Görünüşte "Dert ve bela" ise de, aslında "rahmet" olur onun için. Çünkü o, belalara sabredince, Allahü teâlâ günahlarını affeder. Böylece günahları biter ve ahirete günahsız gider.

Ve ekledi:
- Unutmayın, her şey, neticesine göre değerlendirilir.