Evliyanın büyüklerinden Ahmet bin Alevi hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" talebesinden biri, bir kıza kaptırmıştı gönlünü.

Tabii o günden sonra derslere gelmez oldu.
Çünkü hep o kızı düşünüyordu.

Büyük Veli, bir gün onu çağırıp sordu:
- Evladım, sen niçin derslere gelmiyorsun?
- Bilmiyorum efendim.

Mübarek zat gülümsedi:
- Biliyorsun, biliyorsun.

Genç utandı.
Söyleyemedi işin doğrusunu.

Ancak o biliyordu.
Gence şefkat ve muhabbetle nazar etti bir kez.

İşte ne olduysa o nazarla oldu.
Genç kaybetti kendisini.

Ayıldığında bambaşka bir haldeydi.
Tamamen çıkıp gitmişti kalbinden o kızın sevgisi.

"Allah sevgisi" dolmuştu yerine.
Çok sevinip kapandı hocasının ellerine.

Öptü ve bir daha ayrılmadı dizi dibinden.

İyilerle olmaya bak!

Bir gün de sevdiği bir gence;
- Evladım, daima iyilerle beraber olmaya bak! Kötülerle arkadaş olma! buyurdu.

Genç sordu:
- İyilerden maksat kimlerdir efendim?

- Allahü teâlânın sevdiği kullardır. Onları sev. Çünkü kişi, dünya ve ahirette sevdiği kimselerle beraber olacaktır.

- Ahirette de mi hocam?

- Evet, orada da.

- Çok günahkâr olsa da mı efendim?

- Tabii. Ehil olan ve olmayan, orada beraberdir. Yani bir topluluğun içinde cenâb-ı Hakkın sevdiği bir kul varsa, o insanların hepsi, onun hürmetine affolup Cennete girer.

Şöyle devam etti:
- Allahü teâlânın rahmeti boldur evladım. O cemaatin bir kısmını Cennete koyup, diğerlerini mahrum etmez. Bu, dünyada da böyledir zaten.

Ve sordu o gence:
- Mesela birbirini seven üç beş kişi sohbet ederken, oraya bir iki yabancı gelse, onlara; "Kusura bakmayın, sizi aramıza kabul etmeyiz" derler mi?

- Demezler elbet efendim.

- Eh, insanoğlu demezse, cenâb-ı Hak hiç demez, buyurdu. Bir cemaat Cennete girerken, onların arasındaki ehil olmayanları ayırmazlar. Onlar da beraber girer.