Şam Evliyasından Rıslan Dımeşki hazretlerine “rahmetullahi aleyh“, bir gün bir talebesi;
- Hocam, bazı kimseler Müslümanlara egoist, hodbin, yani kendini düşünen diyorlar.
- Evet oğlum.

- Namaz kılanlara; “Kendini Cehennemden kurtarmak için namaz kılacağına, kalk millete hizmet et!” diyorlar. Bunlara nasıl cevap verelim?

Buyurdu ki:
- Müslümanlar, onların zannettiği gibi, Cehennemden kurtulmak için ibadet etmez oğlum.

- Ya niçin ederler hocam?
- Allahü teâlânın emri olduğu için ibadet yaparlar.

- Yani vazife olduğu için mi efendim?
- Elbette. Vazife, amir tarafından emredilen şeyi yapmaktır, öyle değil mi?

- Evet efendim.

Mübarek zat sordu:
- Peki, amirlerin emirleri birbirine uymazsa?
- Daha üstün olan amirin emri yapılır herhalde.

- Evet, doğru, buyurdu. Her yerde böyledir.

Şöyle devam etti:
- Yani birinci vazife, en büyük amirin emrini yapmaktır. Peki en büyük amir kimdir?

- Allahü teâlâdır efendim.
- O halde birinci vazife, namazdır.

- Namazı kazaya bırakmak için özür var mı efendim?
- Evet üç özür var. Uyumak, unutmak.

- Ya üçüncüsü hocam?

Mübarek zat tebessüm etti.
- Üçüncüsü de ölmektir.

El ihlas! El ihlas!

Bir gün de talebelerine;
- İhlasla yapılmayan amelleri Allahü teâlâ kabul etmez, buyurdu.

Ve ekledi:
- İmam-ı Gazali hazretleri vefat ederken, talebeleri baş ucuna gelip; “Efendim, bize son nasihatınız nedir?” diye sormuşlar.

Gençler merak etti:
- Ne buyurmuş efendim?

- Üç defa; “El ihlas! El-ihlas! El-ihlas!” buyurmuş.

- Sonra hocam?
- Sonra da; “Allah!” diyerek ruhunu teslim etmiş.