Mısır’da yetişen büyük Velilerden Şeyh İbni Nuh hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir sohbetinde;
- Boş zamanlarımızı kıymetlendirmeliyiz, buyurdu. Bu zamanlarda, Allahü teâlânın beğendiği şeyleri yapmalıdır. Hele “Tövbe etmek”, Hak teâlânın büyük nimetlerinden biridir. Hiç kimse tövbeden kurtulamaz.

Ve ekledi:
- İslamiyet’i iyi bilen ve hakikat aleminden haberi olan “Allah adamları”nı çok sevmeli, onların nasihatlarına göre yaşamalıdır. Onların sözleri, kalbe, ruha tesir eder.

Sordular:
- Hikmeti nedir efendim?

- Çünkü onlar kalbden konuşurlar, buyurdu. Büyüklerimiz; “Kalbden çıkan, kalbe girer” buyurmuşlardır.

Şöyle bitirdi:
- İslamiyet’ten kıl ucu kadar ayrılık olunca, kendini tehlikede bilmeli, bu ayrılığı ve uygunsuzluğu hemen yok etmelidir.

Hayat, hayaldir

Bir gün de, bir gence buyurdu ki:
- Hayat, hayaldir evladım. Nasıl yaşarsak öyle ölürüz. Dün öldü. Yarın doğmadı. O halde bugünü değerlendir. Yoksa "Sonra yaparım diyenler helak oldu" hadis-i şerifine dahil olursun.

Delikanlı sordu:
- Hocam ben her şeye kızıyorum, ne yapayım?

Buyurdu ki:
- Ölümü düşün!

Delikanlı anlıyamadı.
O zaman izah etti mübarek zat:

- “Ölüm”ü çok düşünen kızmaz evladım.

Kendinizi sevmeyin

Bir gün de, bazı sevdikleri;
- Hocam, kendimizi başkalarına nasıl sevdirebiliriz? diye sordular.
- Kendinizi sevmemekle, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Kendini seveni başkası sevmez. Kendini sevmeyeni herkes sever. Nefsinizi ayaklar altına alacaksınız. Nefsinizden tiksineceksiniz. Bunu başarırsanız, hem Allah sever sizi, hem de insanlar.