İmam-ı Şarani hazretleri “rahmetullahi aleyh” naklediyor:

Benim ilk hocam İmam-ı Şenavi hazretleridir.
Âlim ve Veli olup, tasavvufta da yüksekti derecesi.

Beni talebeliğe ilk kabul ettiğinde Ahmed-i Bedevi hazretlerinin kabrine gittik önce.

Ziyareti bitirip geri dönmeden tanıttı beni bu büyük Veli’ye.

Şöyle ki;
- Efendim, bu, bizim sevdiklerimizdendir. Yüksek himmetinizle bunu da nurlandırınız, diye arzetti.

O anda bir ses geldi nurlu kabrinden.
Rahat duydum ve anladım.

Ona cevaben;
- Peki, olur evladım, buyurmuştu açık olarak.

Sevinmiştim.
Zira beni de himmetine almıştı mübarek zat.

O anda, nurlu elini gördüm kabrinin üzerinde.
Uzatıp kuvvetle tuttu elimi.

Eğilip hürmetle öptüm.
O anda değişiklik hissettim kalbimde.

Sanki kalb gözüm açılmıştı.

Allah beni seviyor mu?

Bir gün de, bu zatın huzuruna bir genç gelerek;
- Efendim, ben birşeyi çok merak ediyorum, dedi.

- Neyi merak ediyorsun oğlum?
- Allah beni seviyor mu acaba efendim?

Sordu ona:
- Sen Allah’ı seviyor musun peki?
- Vallahi çok seviyorum hocam.

- Öyleyse O da seni seviyordur. Çünkü Allahü teâlâ seni sevmese, sen Onu sevemezsin.

Delikanlı sevinmişti.
- Öyle mi efendim?
- Tabii evladım. Sevgi yukardan gelir çünkü. Baba evladını sevmezse, evlat onu sevemez. İşveren, çalışanı sevmezse, onlar onu sevemezler. Bu, hep böyledir.