Şehrin valisi hasta olmuştu bir ara.
Ancak hiçbir doktor çare bulamamıştı derdine.

Sonra Sehl-i Tüsteri hazretlerini tavsiye ettiler kendisine.
- O size bir dua etse, muhakkak şifaya kavuşursunuz, dediler.

Vali Onu çağırtıp;
- Bende bir hastalık var ki, hiçbir tabip çare bulamadı. Dua etseniz de ben kurtulsam bu hastalıktan, diye rica etti.

Cevaben;
- Zindanlarda nice mazlum kimseler varken benim dualarım sana tesir etmez, buyurdu.

Vali;
- Öyleyse hepsini affettim, dedi.

Bir anda iyileşti

Ve emir verip, ne kadar mahkum varsa hepsini çıkarttı zindandan.

O zaman Sehl-i Tüsteri hazretleri ellerini açıp;
- Yâ ilahi! Bu vali benden dua istiyor. Ne hastalığı varsa, şifa ihsan eyle! diye yalvardı.

Ellerini yüzüne sürerken valinin hastalığından eser kalmadı vücudunda.
Çok teşekkür edip, bir kese altın hediye etti kendisine.

Ancak O kabul etmedi.
Orada, bazısının kalbine; keşke alıp da şehrin fakirlerine verseydi diye bir düşünce geldi.

Bunu anlayıp çakıl taşlarına bir nazar etti.
Taşlar, altın oldu o anda.

Öyle düşünenler çok utandılar.

Cennette köşk ister misin?

Bu zat, bir gün sevdiği birine;
- Cennette bir köşke sahip olmak ister misin? diye sordu.

Adamcağız;
- Tabii ki, çok isterim, dedi.
- Öyleyse haklı olduğun halde haksızlığı kabul et, buyurdu. Yani haklı sen iken, “Sen haklısın!” de karşı tarafa.

- Böyle diyene köşk mü verilecek?
- Evet. Bunu Peygamberimiz “aleyhisselam” haber veriyor ve “Kefili de benim” buyuruyor.

- Bu, bir defaya mı mahsus efendim?
- Hayır, her “Sen haklısın” deyişte ayrı bir köşk verilecektir.