Cafer-i Huldi “rahmetullahi aleyh”, Evliya zatlardandır.
Bağdat’ta yaşadı.

Takva sahibi olup, haram ve şüpheliden çok sakınır, her hali sünnet-i seniyyeye uygun olurdu.

Keramet sahibiydi.
Ama kendini gizlerdi.

Kendine ait bir hali anlatırken, onu, başka bir Veli’ye nisbet ederdi daima.

Mesela bir gün şöyle anlatmıştı:
Velilerden “rahmetullahi aleyhim” birisi, Beytullah’a, ömre yapmak için gelmişti.
Orada iken çok acıktı ama yiyecek almak için parası yoktu.

İçinden, samimiyetle;
“Yâ ilahi, acıktım ama param yoktur. Sonsuz ihsanınla beni doyur” diye yalvardı.

O anda gaibten bir sofra geldi önüne.
Onları yiyip doyurdu karnını.

Onun, Velilerden biri dediği, bizzat kendisiydi.

Uzun emel kurmayın!

Bir gün bazı sevdikleri;
- Efendim, ahirette şiddetli azaba duçar olmamak için ne yapmalıyız? diye sordular.

Cevabında;
- Uzun emel kurmayın, buyurdu.

Ve izah etti:
- Çünkü ecel ardınızdan yaklaşmaktadır. Bu ömür, böyle ilel ebed sürmeyecek. Hiç ummadık bir anda ölüm gelecek hepimize.

Şöyle devam etti:
- Mesela şu anda çok şiddetli bir zelzele olsa, hangimiz kurtulabilir?
- Hiçbirimiz efendim, dediler.

- Para pul ne kadar çok olsa da, orada işe yarar mı?
- Yaramaz tabii efendim.

- Orada ne geçer efendim?
- Orada geçerli olan, salih ameldir kardeşlerim.