Ebu Bekr bin Hüvara hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Irak’ta yetişen Velilerdendir.

Gençlik senelerinde haramilik yapar, insanların yolunu keserdi.
Arkadaşları vardı yanında.
O, hepsinin reisiydi.

Bir gece, çetesiyle tenhada gidiyordu ki, bir kadının, kocasına; “Korkuyorum, şimdi İbni Hüvara gelip bizi yakalar” dediğini işitti.

Ardından bir nida duydu.
Gaibten geliyordu bu ses.

- Ey ibni Hüvara! Allah’tan korkma zamanı gelmedi mi? diye nida ediliyordu kendisine.
Bu ses, tesir etti kalbine.

O anda tövbe etti

Ağlayarak;
“Bu nasıl iş ki, insanlar benden korkuyor, ben ise Rabbimden korkmuyorum” dedi kendi kendine.

O anda tövbe edip hak yola yöneldi.
Hatta çalışıp Allah’a giden yolda yükselmeye başladı.

Ve kısa zaman içinde Evliya arasına girdi.
Bir gece Resulullahı “aleyhisselam” gördü rüyasında.
Yanında Ebu Bekr-i Sıddîk da vardı.

Resulullah efendimize “aleyhisselam” edeble yaklaşarak;
- Bana, hırka giydirir misiniz, diye arzetti.

Senin üstadın Odur

Efendimiz “aleyhisselam”, hazret-i Ebu Bekri “radıyallahü anh” gösterip;
- Senin üstadın Odur, ona git! buyurdu.

Sonra da hazret-i Sıddîk’a dönerek;
- Ya Eba Bekr, adaşın Ebu Bekre hırka ve takke giydir! buyurdu.

O da ifa etti bu emri.
İbni Hüvara hazretleri uyanınca hırka ve takkeyi üzerinde buldu.

O gün Irak semalarında;
- Ebu Bekr bin Hüvara, Allah’a yakın olan Evliyadan olmuştur! Nidası duyuldu.

O günden sonra insanlar Ona yöneldiler.
Rical-i gayb denilen Veliler “rahmetullahi aleyhim” Ona gelir, huzurunda edeble oturup sohbetini dinlerlerdi.

O sohbet ederken bir nur yayılır, o nurla koca şehir aydınlanırdı.