Ömer bin Abdülaziz hazretleri “rahmetullahi aleyh”, takva sahibi olup, çok ibadet yapardı.

Ahiret derdi ile zayıflardı gün be gün.
Bir dostu buna vakıf olup ziyaretine geldi bir gün.

Ve kendisine;
- Ne bu halin? diye sordu.

Cevaben;
- Bu hâlimde ne var ki? dedi. Sen beni bir de ölümümden sonra, mezardaki hâlimi bir görsen, daha çok hayret ederdin.
- Neden efendim?

- Çünkü görürdün ki, gözlerim yanaklarıma akmış. Dudaklarım dökülüp, dişlerim açık kalmış. Yüzüm gözüm bulaşmış cerahat ve irine. Karnım şişip yayılmış, göğsümün üzerine.

Yem olmuş böceklere

Ve ekledi:
- Midem, bağırsaklarım çürümüş de yem olmuş böceklere, kurtlara.

Şöyle bitirdi:
- Sen bu hâlimi hayretle karşıladın. Mezardaki hâlimi görseydin ne yapardın acaba?

Ömer bin Abdülaziz hazretleri, birine mektup yazıp;
- Kardeşim, Allahü teâlânın azabından kork ve Onun kullarına zulmetmekten sakın, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kim Cenneti istiyorsa, kaçınır Cehennemden. Henüz ecel gelmen ibadete sarılır.

Hesaba çekilmeden

Bir gün de sohbetinde;
- Kardeşlerim, hesaba çekilmeden önce hesabınızı görünüz, buyurdu. Ölmeden tövbe edip, affınızı isteyiniz. Zira kıyamette mazeret kabul etmezler.

Ve ilave etti:
- Tövbe için, bu günden müsait gün yoktur.

Şöyle devam etti:
- Kişi, amelleriyle mahşer yerine gelir. İnsanların halleri, birbirine benzemez. Ne mutlu şu insanlara ki, günahları çok azdır. Ve ne yazık şunlara ki, Arşa çıkar âh’ları.