İmam-ı Şafii hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Şafii mezhebinin reisidir.
Muhammed bin İdris’dir asıl ismi.
Güzel konuşur, az yer ve az uyurdu.
“Çok yemek, anlayışı azaltır” buyururdu.

Harun Reşid, her yıl Bizans’tan vergi olarak bol para ve mal alırdı.
Ancak bir sene, vergilerini vermediler.

Bizans imparatoru, vergi yerine dörtyüz ruhban gönderip:
- Bizim bu ruhbanlar, sizin âlimlerinizle münazara etsin. Sizinkiler yenerse, vergimizi eskisi gibi vermeye devam ederiz. Yok eğer bizimkiler yenerse, o zaman vergimizi ödemeyiz, diye haber gönderdi.

Gelen ruhbanlara yer gösterdiler.
Halife, o zamanın meşhur âlimlerini çağırıp durumu anlattı.

Hepsi de;
- Baş üstüne efendim, dediler.

Şunlara haddini bildir!

Toplantı, Dicle nehri kenarında yapılacaktı.
Seyir için cümle halk toplanmıştı.

Halife Harun Reşid, İmam-ı Şafii hazretlerine;
- Şu ruhbanlara haddini bildir! diye rica etti.

Hazret-i İmam;
- Pekâlâ, dedi.

Ve seccadesini omuzlayıp geldi nehir yanına.
Sonra, seccadesini attı suya.
Ve yürüyüp oturdu üzerine.

Sonra o ruhbanlara dönüp:
- Benimle hanginiz münazara yapacaksa, gelip şu seccademin üzerine otursun! diye seslendi.

Hepsi Müslüman oldu

Ruhbanlar, donup kaldılar.
Zira hiç böyle şey görmemişlerdi ömürlerinde.

Yapacakları tek şey vardı.
Onlar da onu yaptılar.

Kelime-i şehadeti getirip, Müslüman oldu hepsi.
Bizans imparatoru bunu duyunca, mahcup olup gönderdi vergileri.

Ayrıca;
- İyi ki o âlim buraya gelmedi. Yoksa buradaki ruhbanlar da Müslüman olurdu, demekten kendini alamadı.